Aankomst Indonesie - Java

Dag lieve mensen allemaal,

we zijn ondertussen aangekomen op onze laatste bestemming. Ja, laatste bestemming, helaas, helaas. Maar wel veel verschillende delen (Java, Bali, Lombok...) en nog 6 weken te gaan...dus nog tijd zat om te genieten. Den tijd vliegt wel zeg, niet te doen, maar ik denk ook dat we heel blij gaan zijn om terug naar huis te komen. Een beetje een dubbel gevoel, maar dat snappen jullie wel he.

De reis van Nepal naar hier was er ook weer eentje om nooit meer te vergeten en nu kunnen we er al opnieuw om lachen en dat hoort bij het reizen he, maar op het moment zelf, man, man, man. Dus wij afscheid genomen van iedereen daar in Nepal en op tijd naar de luchthaven (die echt niet veel voorstelt). We hadden tickets voor Royal Nepal Airlines en al bij aankomst bleek dat onze vlucht 5u vertraging zou hebben. Plezant. Maar goed, we hadden toch 9u tussen de aankomst in Bangkok en onze vlucht naar Jakarta. Dus of we nu in Kathmandu wachten of in Bangkok, wat is het verschil he? (eigenlijk massaal veel, maar soit) Positief denken, dachten we zo. Ik begon onmiddellijk te kletsen met een Nepali achter mij, die ook naar Bangkok moest en bleek dat het al in de gazet stond van die dag dat de vluchten van Royal Nepal Airlines misschien zouden gecancelled worden. Raar, ik vond dat dat zaakje stonk, dus ik ging maar eens verder informeren. En die Nepali zijn heel vriendelijk en maar blijven volhouden dat het maar 5u ging duren (je moet weten dat die mensen liever verkeerde info geven dan zeggen dat ze het eigenlijk niet weten, want dan denken ze dat ze je gaan ontgoochelen....).

Wat bleek even later, deze fantastische airline heeft maar twee vliegtuigen in zijn vloot, jawel, onvoorstelbaar, maar het is zo. En de ene stond vast in New Delhi wegens technische problemen en was voor meerdere dagen out en het onze stond vast aan de grond in Kathmandu ook wegens technische problemen, maar dat gingen ze nu vlug eens repareren. Heeeel geruststellend allemaal, je hebt nog goesting om in dat vliegtuig te kruipen als je dat hoort ;-). Ik vond al in de heenvlucht dat dat vliegtuig op niet veel trok, precies eentje uit de jaren 80' met dan wat scheuren enz in de zetels en rare geluidjes af en toe....helemaal mijn ding!

Goed, we hadden niet veel keuze, wij toch ingechecked en boven in de wachtruimte 5u gaan wachten. Raar, maar op zo een kleine luchthaven groeperen westerlingen zich altijd wel wat (ze kiezen de zeteltjes naast andere westerlingen). Of het nu bewust is of niet of om alle rare geuren en kleuren te ontwijken of voor de lawaaierige Indiers wat verderaf te hebben....dat laat ik in het midden. Kwam er een stelletje Hollanders naast ons zitten...NOU JA (hoor je ze al?)....ik kon er gewoon niet naast luisteren. En wat blijkt. Zij zaten hier de vorige dag ook al, vlucht gecancelled en vandaag dan weer vertraging....Het beloofde niet veel goeds.

Komt er bij dat we niet echt veel te eten bij hadden en de twee wc's die er waren zo langzamerhand verstopt geraakten enz.....5u wachten werd al gauw 7u wachten, dan 9u. Lichtpuntje in de duisternis, we kregen een maaltijdpakketje.... Eerst dacht ik 'joepie', maar eenmaal open, durfde ik helaas maar 1/4 ervan aan mijn maag en darmen toevertrouwen. Uiteindelijk hebben we 12,5 uren gewacht, zijn we om 4u 's morgens aangekomen in Bangkok. Onze verbinding naar Jakarta gemist (je moet het maar doen he als je initieel 9u tussen twee vluchten hebt) en de volgende vlucht was pas terug om 2u30 's nachts. Dan hebben ze ons welgeteld tot 7u30 van pier naar pol gestuurd op de luchthaven van Bangkok, want niemand wist hier van iets. Om 7u30 hebben we eindelijk de juiste persoon gevonden die van aanpakken wist. Ze hebben ons naar een 5*sterrren hotel gebracht en onze vlucht voor de volgende dag in orde gebracht.

Ja, we hebben in het chicste hotel van onze reis geslapen, dat wel, en dan gratis, maar wat heb je eraan als je er om 8u 's morgens aankomt en er om 23u terug moet vertrekken. We hebben wel geslapen hoor want we waren steendood en de volgende nacht gingen we ook missen. Gelukkig is vanaf toen alles vlot verlopen. Om 6u 's morgens in Jakarta en daar weer wachten en dan een binnenlandse vlucht naar Yogyakarta. Het heeft ons dus 48u gekost om er te geraken. Een gouden tip, vlieg nooit, nooit met Royal Nepal Airlines, never, jamais, ok?

We zijn nog steeds wat ons ritme kwijt, maar hebben al genoten van een paar dagen Yogyakarta. Het belooft hier prachtig te worden. We hebben Borobudur en Prambanan bezocht, tweemaal werelderfgoed en schitterende tempels, heel mooi. Het is zoals Cambodja zijnen Ankor Wat heeft, zo heeft Java Borobudur en Prambanan. Wat wel opvalt is dat het hier zo heel kalm is qua toeristen. Hotels staan leeg, de tempels lagen er verlaten bij en als je ergens korting vraagt, krijg je het zonder problemen. Indonesie heeft het duidelijk hard te verduren na de bomaanslagen, Tsunami en de aardbeving van vorig jaar. Voor ons is het dubbel plezant, maar we vinden het wel heel erg voor de lokale bevolking hoor! De mensen zijn hier trouwens ook heel aangenaam, dus geen grote schok op dat vlak na Nepal.

Morgen gaan we nog een beetje de stad verkennen en dan gaan we naar Bromo, een vulkaan om niet te missen en zo op het gemak verder door naar Bali. Ja, op deze laatste bestemming nemen we bewust wat meer de tijd om te onthaasten en nog dubbel en dik te genieten.....

Genieten jullie maar ook van het zomerse weertje in Belgie, ik krijg al water in de mond als ik denk aan een overheerlijke barbeque!

En schoonpa, nen gelukkigen verjaardag he morgen, XXX!

Dikke kussen

Fie

PS we hebben weinig foto's van Nepal, tja....toen we er nog wat wouden uploaden, viel onze frank dat ze al mee onderweg waren naar Belgie....dus die hebben jullie nog wel te goed na de reis.

Bye bye Nepal

Het is vandaag ons laatste dagje in Nepal en we zijn net terug van een prachtige, driedaagse trekking door de vallei. Morgen nemen we rond de middag de vlucht naar Bangkok en vandaar door naar Indonesie/Java. Door de verbindingen en het tijdsverschil zullen we zeker een dag onderweg zijn. Dan even bekomen, dus het zal een paar dagen duren voor jullie het eerste nieuws uit Yogyakarta krijgen.

Nepal was schitterend, een unieke ervaring. We nemen met spijt afscheid. Hopelijk kunnen we half juni hetzelfde schrijven over Indonesie.

Vele Nepali groetjes
XXX

Fie en Jan

de Kathmandu Vallei

Na de trekking en het raften zijn we een dagje in Kathmandu zelf gebleven om de komende weken te regelen, wat te surfen, inkopen te doen, de hele rimram.

Zot als we zijn, zijn we al de volgende dag weer gaan wandelen. Van Dhulikel, via Nahmo Boudha naar Pautani. En het was langer dan verwacht, amai mijn botten, de trekking zat nog in de benen. Maar het was weer eens een heel ander stukje Nepal en nog maar eens vreed schoon, op een andere manier.

De dag erna zijn we dan Pashupatinath en Bodnath gaan bezoeken met zijn tweetjes. Dat eerste is de belangrijkste Hindoeistische plaats van Nepal. Er staat een gigantische tempel en er worden ook crematies gedaan. Niet zoals bij ons in den oven, maar in open lucht, langs de rivier. Ik dacht dat mij dat behoorlijk ging schokken, maar ze doen het op een heel serene manier, zonder heel veel poeha en het was helemaal niet zo erg om zien. Sowiezo is dat Hindoeisme wel een geloof dat op een zeer expressieve manier beleefd wordt. Ze gebruiken veel symbolen, beelden, kleuren en geuren. En het is altijd wel feest, festivals met hopen hier. In Bodnath staat dan weer de grootste Boedistische Stupa ter wereld. Die twee godsdiensten leven hier zonder problemen hand in hand samen, er zijn zelfs tempels die voor de twee samen dienst doen. 't Is nogal wat, die hele historiek en de verhalen van dit geloof, maar leuk om horen en best wel interessant om zien dat de tempels en heilige plaatsen hier nog echt dagdagelijks gebruikt worden.

De dag erna hebben een rustdagje ingelast en 's avonds hebben we dan de Joker groep ontmoet. We wisten dat die ging komen - da's dezelfde reis die Sofie normaal gezien vorig jaar ging begeleiden, maar die toen afgelast werd op het laatste nippertje - en we hadden al aan de groepsleider gevraagd of we enkele dingen mee mochten doen met hen.

We zijn dan met zijn allen de volgende dag in en rond Kathmandu gaan wandelen en hebben Durbar Square hier bezocht. Da's in feite een plaats met allemaal oude gebouwen van in den tijd dat Nepal nog uit verschillende koninkrijkjes bestond. Nadien de Monkey Tempel (Swayambunath), ook al een Boedhistische Stupa, bezocht. Allemaal even groots en mooi om zien.

De tweede dag met de groep zijn we de lokale bus opgestapt en zijn we naar het SOS Children Village in Thimi gereden. Hier worden weeskindjes in een afgesloten gemeenschap opgevangen en tot hun volwassenheid begeleid. Gaf me een dubbel gevoel, hoewel het natuurlijk altijd een goede zaak is om die kinderen een kans te geven, hoe dan ook.

Daarna zijn we via een andere tempel naar Bakthapur gewandeld. Bakthapur is samen met Kathmandu en Patan een van de drie koninkrijkjes die samengebracht zijn bij de vereniging van Nepal en het is nog steeds de culturele hoofdstad. En toen we de muren van de stad binnenwandelden sloegen we allemaal steil achterover! Zo mooi en authentiek, amai! Niet voor niets dat die hele stad hier Unesco werelderfgoed is!! We slapen hier in een supersfeerrijk hotelletje.

De dag erna is DE grote dag van onze reis. Alle, ttz: rond deze dag is in feite heel de reis gepland. Het eerste dat vaststond, nu bijna een jaar gelden. In Bakthapur vieren ze Nieuwjaar en dit 9 dagen lang. Bisket Jatra heet dat hier, en op de afsluitdag, deze dag dus, is er een groots festival. Nadat wij overdag de stad bezocht hadden, stonden we 's avonds veilig en wel op het dakterras van ons hotel. Simpel gezegd: de twee stadsdelen doen touwtjetrek aan een gigantische houten kar om die naar hun stadsdeel te kunnen trekken. Er was een massa volk en die twee groepen maar trekken en roepen en joelen dat het een lieve lust was. Eenmaal de kar op het centrale plein staat begon het andere stuk van de viering. De twee stadsdelen nemen het dan tegen elkaar op door... elkaar met stenen te bekogelen!! Echt waar, niet te doen: die rapen daar alles op wat los zit en beginnen dat dan naar elkaar te smijten!! En niet zomaar een steentje he, neen, honderden stenen vliegen van links naar rechts en terug onder ons hotel. En dat duurt zo uren voort, een strategie hebben ze niet echt, behalve dan eens hard roepen met zijn allen en tien meter opschuiven om daarna weer bekogeld te worden. Een echt spektakel, dat wel. De pannen van de beschermde gebouwen moeten eraan geloven, stenen vliegen in het rond, joepie, het is nieuwjaar!!

De volgende dag wordt alles netjes opgeruimd en is de schade goed te zien. En dan bedenken dat dit beschermd erfgoed is, t zijn rare (maar heel lieve!) mensen hier!
Wij verder, opeen gepropt in een lokale bus, naar Patan. Hier is ook een Durbar Square, maar veel beter bewaard als datgene in Kathmandu en dit plein is nog een locatie geweest voor de film Little Boudha. Weer zeer mooie gebouwen en tempels, maar ik heb stilaan de tempels wel gehad.

Moe maar heel voldaan en verliefd op Nepal (en elkaar!!!) hebben we vandaag en morgen een kalmer dagje. Daarna sluiten we weer aan bij de groep om een trekkingske van drie dagen te doen in de vallei.

Het kort hier dus af, we genieten er ten volle van. Foto's volgen normaal gezien morgen.

vele vele groetjes en dikken kussen,
Jan

Happy Nepali New Year 2064!

Namaste!

Hallo!

Vandaag is het feest in Nepal, het is nieuwjaar! Ze vieren de start van het jaar 2064. Neen, we hebben niet aan den drank gezeten, het is vandaag de eerste dag van 2064, ja, ja.

Ze hebben net als ons 365 dagen in een jaar, maar zitten gewoon een beetje voor op schema.

Ze vieren nog een 4 dagen feest en ze noemen dit het Bisket Jatra Festival, Buddhistisch nieuwjaar. We gaan vooral op de laatste dag van het feest (18 april) een kijkje nemen en houden jullie zeker op de hoogte met verhalen en foto's!

Laat maar komen die goede voornemens en de nieuwjaarskussen.....

Fie en Jan

Annapurna Sanctuary Trekking

Hello, hello,

Ja, ja, hier zijn we weer, eindelijk nieuws hoor ik sommigen van jullie al zeggen. We hebben het gehaald en ook nog eens zonder kleerscheuren, we zijn elk wel eens op ons gat gegaan, maar gelukkig in de sneeuw. Ben nu wel een beetje pissig, want ik had net mijn tekst getypt en gesaved en toen is de electriciteit in heel Kathmandu weggevallen (gebeurt wel dagelijks) en om een of andere reden kuist deze computer zichzelf op en foetsjie is mijnen tekst en mag dus nu weer van nul beginnen…..

Om de Annapurna Sanctuary Trekking te kunnen doen, moesten we vertrekken vanuit Phokara, een stadje gelegen aan een meer op zo’n 150 km van Kathmandu. Piece of cake om daar te geraken, dacht ik eerst ook….maar we zitten in de bergen. Ja, hoor ik jullie zeggen, hebben we in Europa ook, maar je kan je de staat van de wegen niet voorstellen. De wegen in de Vlaamse Ardennen zijn luxueus in vergelijking ;-). De ravijn komt hier af en toe wel heel dicht bij en het is hoog, believe me, overal zitten putten, de wegen zijn vaak net iets te smal om met twee te passeren, laat dan staan dat ze hier de gewoonte hebben om gewoon doodleuk in of vlak voor de bochten voorbij te steken. En hoe groter het voertuig hoe liever ze dat doen. Komt er nog bij dat alle voertuigen hier meestal uit Indie komen, als ze daar afgedankt zijn, dan zijn ze klaar voor Nepal. Snap je het plaatje? Ik moet wel toegeven dat ze die frietkarren super weten te camoufleren met prachtige tekeningen en schilderijen, echte kunstwerkjes….. Kortom, we hebben ze 7u lang, jawel 7u lang geknepen. Of dat was toch het initiele plan.

We stappen na een Riksja-ritje op onze toeristenbus (net iets minder frietkar dan de grootste frietkar) om 7u30. De eerste uurtjes verlopen vlot (meer met mijn ogen dicht, want ik wil het liever niet zien dan steeds mijn hart te moeten vasthouden) en plots horen we een sterk piepend geluid. Gelukkig heeft onze chauffeur de juiste reflexen en stopt hij onmiddellijk. Wat blijkt? Platten band. Oef, had erger gekund, het blijkt dagelijkse kost voor die mannen. Hoe kan het ook anders met deze wegen. Iedereen moet uit de bus. Alle mannen van onze bus staan te pissen en ik moet ook….maar ja, geen heuveltje of hoekje in de buurt. En ik ben geen preutse, verre van, maar ik wil de Nepalezen nu ook niet te veel chockeren met mijn witte billen (waar volgens een Vietnamese veel vlees aanzit ;-)). Uiteindelijk komt een Indische mevrouw op me afgestapt, zij stond net zoals ik wat te draaien en te kijken. “Wij gaan een team vormen” zegt ze plots. Ik kijk haar aan en pas als ze een van haar doeken afwikkelt, begrijp ik wat ze bedoelt. Haar eigen man of Jan mogen niet helpen, vrouwen onder elkaar knipoogt ze me toe. Het ijs is gebroken en terwijl ze de band verder vervangen kletsen we gezellig verder, ook met de rest van de busreizigers. Na een dik half uur kunnen we weer verder.

De rit verloopt zoald gepland verder tot ongeveer een 15km voor Phokara. Plots staan we in de file en alles staat muurvast, er komen ook geen tegenliggers meer. Iedereen weer uit de bus en het is heel grappig om zien hoe de Nepalezen zich nergens druk over maken. Ze beginnen te kaarten op het midden van de baan. Anderen gaan een tukje doen onder de bus, daar is er schaduw, want het is bloedheet en airco staat hier nu eenmaal niet in den woordenboek. Nog anderen gaan een potje koken op een geimproviseerd vuurtje. Ik bewonder dat wel. Westerlingen zouden zich alleen maar druk maken en zij doen op hun gemak hun ding verder, ze zien wel wat er gebeurt. We hebben daar twee uur vastgezeten voor we wisten wat er aan de hand was en we hebben er eigenlijk wel van genoten. De lokale ambiance, zo zullen we het maar noemen. Blijkbaar was er een wegblokkade door een betoging omdat er de vorige dag een ‘local’ was doodgereden. Na overleg met onze gidsen hebben we besloten de trekking een dag vroeger te beginnen en te voet tot voorbij de blokkade te wandelen en daar een taxi te nemen. Uiteindelijk kwamen we in Phokara aan na ongeveer elf uren onderweg te zijn, een hele belevenis, maar wel de moeite waard!

De dag nadien startte onze elfdaagse trekking. We hebben weer ons peer afgezien, maar elke druppel zweet is de moeite waard geweest. We hebben 6 dagen geklommen tot we uiteindelijk bij Annapurna Basecamp aankwamen en dan nog 5 dagen om weer terug te keren. Van 800m stijgen naar 4130m, een hele klus. We hebben geploeterd door zon, regen (gelukkig maar een paar druppeltjes) en sneeuw. Het was heel veel stijgen en dan denken dat je je aantal meter gestegen bent voor die dag, maar neen hoor, je moet telkens terug eerst dalen, dan die rivier over en dan weer de hele berg over. Uiteraard hebben we fysiek onze grenzen verlegd maar ook mentaal. Ja, ik ben wel avontuurlijk, maar ik ben geen heldin en op deze trekking was het toch af en toe noodzakelijk om mijne knop uit te zetten en het gewoon te doen. In het begin was het nog niet echt zo, dan trokken we door de bossen, zoveel verschillende soorten, telkens weer op hun manier zo mooi. Van Rhodedendronbossen tot Bamboo tot uiteindelijk een soort bos dat zelfs iets spookachtigs had, met heel veel mos en alles wat druilerig. We hebben prachtige vogels gezien (Tom, dat verslag krijg je zeker als we terug thuis zijn), ook wilde apen (neen, daar bedoel ik de Jan niet mee ;-)).

En toen kwam de hoogte, de bomen werden zeldzamer, de eerste bergpieken werden zichtbaar (van steeds dichterbij) en de tochten werden iets zwaarder. Toch een apart gevoel als je steeds dieper moet gaan inademen om dezelfde hoeveelheid zuurstof binnen te krijgen. ‘s Nachts was het bitterkoud en we waren dankbaar als ze in de teahouses een vuurtje ons de eettafel neerzetten, dan konden we ons even verwarmen voor we in onze slaapzak kropen. Ja, het was de moeite, vooral als we dan weer een riviertje overmoesten. Tot dan toe waren het hangbruggen geweest, maar nu werden het wat boomstronkjes bijeengebonden die dan nog niet eens stabiel waren. En dan zie het je water wild kolken over de rotsen vlak onder je. Op zo een moment moest ik dus mijne knop uitschakelen en gewoon stap voor stap zetten en even mijnen adem inhouden. Ik mocht er niet aan denken als je een stap verkeerd zette, het vrieskoude water in en dan steil naar beneden tegen die rotsen….volgens mij onmogelijk zonder kleerscheuren. Maar goed, daar moet je dan maar niet teveel bij stil staan. De laatste twee dagen op weg naar de top hebben we door de sneeuw gewandeld, echt prachtig, maar ik heb ze dan af en toe toch weer efkes geknepen toen we over een lawine of een smalle bergpas moesten, waar je voet voor voet moet zetten op gladde sneeuw met de afgrond zo schuin naast je. Je ziet het, ben echt geen heldin, maar heel blij dat we het gedaan hebben.

Onze gidsen/dragers Purna en Radzou waren ook schitterend. Niet alleen hebben ze de hele tijd onze grote rugzak gedragen (zodat wij enkel ons dagrugzakje met wat water en dergelijke moesten dragen), maar ze hebben super voor ons gezorgd. Ons eten werd dubbel gechecked of het wel goed genoeg gekookt was en vers was, ze hebben keihard over alles onderhandeld en ze kenden de trekking als geen anderen. Behalve als Purna me vertelde na een stijging van bvb 2u dat er een plat stuk kwam, dan dacht ik:’yes right’, zeveraar. Het ging dan altijd weer op en af en op en af. En ik maar op mijn tanden moeten bijten. Pas na een tijdje verduidelijkte hij dat dit ‘Nepali flat’ was, ‘a little bit up and a little bit down’ and ‘no, no, we do not have Belgian flat in Nepal, hihihi’. Ze zullen mij hier dus niet meer liggen hebben en nu weet ik dat voor het vervolg! Maar het heeft ook zijn voordelen, ja, ja, de Jan ocharme, die elf dagen op mijn voeten en mijn gat heeft moeten zien (ja, want de traagste loopt vooraan he), zei me zelfs op het einde van de klim dat hij de indruk had dat mijn broek wat losser rond mijn gat begon te zitten. Een beter compliment kan je niet geven aan een vrouw, dus ik ben dan den berg opgerend ;-). Ik denk dat hij blij is dat we nu terug naast elkaar kunnen lopen….

Maar dit alles dus met als doel om op een morgen om 4u30 in het donker door de sneeuw te vertrekken naar Annapurna Basecamp. Eerst dacht ik weer dat we onveantwoord bezig waren, in het donker op zo een hoogte, smalle stukjes….maar na een paar minuutjes went het en als je dan de zonsopgang ziet en al die mooie bergen om je heen en niets anders dan sneeuw en natuur en al die schoonheid….ik zou het onmiddellijk opnieuw doen, dat gevoel blijft je altijd bij denk ik, ik krijg er nog kippenvel van.

De rest van de trekking kunnen we best vertellen met de foto’s bij de hand, want zonder zegt het niet echt veel. We hebben er super van genoten en bij deze wil ik ook nog een speciaal woordje van dank richten aan mijn wandelstokken, ze hebben me meermaals rechtgehouden en wie weet hoe ik er nu zou aan toezijn zonder hen….ook aan mijn schatje een woordje van dank, want af en toe was een veelzeggende blik of een ‘komaan, nog efkes’ nodig om me helemaal tot boven te krijgen. En uiteraard komt Jan voor de wandelstokken he, ik hoor jullie al tot hier ;-).

Op de terugweg naar Kathmandu zijn we bij de Trisulirivier gestopt om er een vier uurtjes te raften. Een niet te wilde rivier, want het was voor ons twee een nieuwe ervaring, maar met toch genoeg versnellingskes om de kriebels in de buik te voelen. Het voelt net zo aan als op een rodeo te zitten (misschien nog wel iets voor den Herman?). Na vier uur waren we kleddernat en moe maar heel voldaan konden we ze weer knijpen om terug te rijden naar Kathmandu.

We gaan nu verder genieten van de Kathmandu-vallei, morgen gaan we al een dagje wandelen in de vallei, eentje om het af te leren :-) en nadien komen een heleboel Stupa’s en tempels aan de beurt. Nepal bevalt ons, zowel de cultuur, natuur als de bevolking zelf. Ik denk dat dit land wel eens onze favoriet in Azie zou kunnen worden.
We zijn hier nog twee weken, dus wordt zeker vervolgd!

Dikke kussen

Fie

Ps: de foto's volgen zaterdag!