Nepal, de kennismaking

Toch nog een kort berichtje vooraleer we voor twee weken van de aardbol verdwijnen.
We zijn veilig aangekomen op het dak van de wereld, Kathmandu!
Morgen vertrekken we op trekking en vandaag hebben we alles goed doorgesproken met onze organisator van de trekking, Madhav. Kathmandu lijkt ons op het eerste zicht erg goed mee te vallen. Voor een grootstad veel rustiger en gezelliger dan de Vietnamese grootsteden. De mensen zijn een en al glimlach en zien er net als Indiers uit.
Dus, we hebben er zin in en zijn er klaar voor!

Veel liefs en tot half april,

Fie en Jan

Nha Trang - Saigon (HCMC) - Mekong Delta

Hoi Hoi,

Al eens bij stilgestaan wat Vietnam eigenlijk betekent? Viet = passing, nam= south, passing south. En dat hebben we dus ook gedaan. Na een namiddagje zuidwaards treinen kwamen we aan in Nha Trang, het meest gekende kuststadje van Vietnam, levendig, bruisend en met best wel mooie stranden. Geen cultuur, maar gewoon eens twee dagen duiken en genieten, dat was onze bedoeling. We hebben diezelfde avond dus een uitstapje met twee duiken voor de volgende dag geregeld. Ik heb helaas weer forfait moeten geven en Jan is alleen gaan duiken. Deze keer geen helse nacht, maar koorts, misselijk gevoel en duizeligheid, niet echt ideaal om te gaan duiken, dus ik heb met maar met veel tegenzin koest gehouden in bed en geen onnodige risico's genomen. Jan vond het duiken plezant en hij heeft mooie dingen gezien, maar het was nu ook weer niet zo spectaculair. Voor de rest hebben we gewandeld langs het strand, gerust en genoten, meer moest dat niet zijn.

Nadien weer de nachttrein op (ja weeral, tegen wie zeg je het...), maar dat is hier echt het snelste en vooral veiligste vervoersmiddel. Ze rijden hier gelijk zotten en overal scooters en brommerkes. Of je hier nu verkeerslichten ziet of niet, who cares? En tuteren, constant, ik word er ver onnozel van. Wennen doet het niet. Ik denk dat we elke dag wel al een accident gezien hebben, nooit heel erg, maar als ik de auto of bus dus kan vermijden, heel graag.
Die nachtreinen zijn proper en je kan er liggen en je bagage kwijt, maar echt slapen kan ik daar toch niet. Schudden en wiebelen, de hele nacht lang, voel me 's morgens eerder een milkshake (zonder melk dan);-). Om maar te zwijgen van het lawaai. Bij aankomst in Saigon (Ho Chi Minh City) hebben we dus eerst een paar uurtjes getukt voor we de stad introkken. Opnieuw een enorm drukke stad met een 10 miljoen inwoners, een wirwar van straten opgepropt met brommertjes, maar het heeft ook wel zijn charme. Er valt hier wel veel te beleven; zo zijn we naar het oorlogsmuseum geweest (niet goed voor gevoelige zieltjes), een pagoda, het stadhuis, the Notre Dame Cathedral, China town, enz....kortom den toerist uithangen.

Een bezoekje aan de Mekong Delta was ook een must. Dit is de grootste delta van Vietnam en we hebben het er twee dagen naar ons zin gehad. We hebben veel op boten gezeten, van een speedboat tot een klein roeibootje naar gelang de stukken van de Delta. De Delta brengt ook veel rijkdom mee voor de lokale bevolking. Hier wordt de rijst dankzij het goeie weer drie keer gezaaid en geoogst (in het noorden bvb maar 1 keer per jaar), ook de visvangst, fruit-en groententeelt doen het hier uitstekend. We hebben allerlei rare fruitsoorten kunnen proeven (van mjammie naar toch niet echt mijn ding want te slijmerig), we hebben een familiebedrijfje van rijstproducenten bezocht,we zijn naar een echte niet-toeristische floating market gevaren, waar alle 'groothandelaars van groeten, fruit en rijst' samen komen en dan hun boeltje verkopen aan de marktkramers van de steden enz. Alles gaat er nog heel primitief aan toe. Als je twee manden bloemkolen wilt worden de bloemkolen van de ene boot stuk per stuk naar de andere boot gegooid, echt een grappig zicht hoe al het fruit en groenten boven je hoofd zweeft en van hier naar ginder zwiert. Dus alles samen twee heel plezante dagen.

Nu is het ons laatste dagje Vietnam. Ik heb me net nog eens laten verwennen, ale dat was de bedoeling, een uurtje massage voor twee euro. Maar miljaar dat deed meer zeer dan wat anders, zo nijpen en hard duwen. Ze zijn dan wel klein en fijn, maar kracht hebben ze voldoende om je helemaal tot moes te nijpen. Op een bepaald moment stond ze zelfs helemaal recht op mij en dan zo met haar voeten duwen en trappelen....geef mij toch maar eerder de zachte relaxerende massage. Die tijd komt nog....Indonesie!

Morgen vliegen we naar Bangkok en woensdag vliegen we verder naar Nepal/Kathmandu en vrijdag is het dan zover....dan begint onze grote trekking van 12 dagen! Hopelijk geraak ik den berg op! Ik weet niet of we nog de tijd gaan vinden om daarvoor te internetten. Dus als het vanaf nu tot half april stilletjes blijft, geen zorgen he! Nadien krijgen jullie dan dubbel zoveel te lezen!

Dikke kussen

Fie

Hue en Hoi An

Derde keer goede keer: op de nachttrein van Hanoi naar Hue hebben we deze keer wel wat kunnen slapen. Aangekomen in Hue kregen we wat we gevraagd hadden: zonnig en warm (broeierig!) weer! Joepie!!! Na een klein oponthoud konden we dan toch nog vrij vlot inchecken in ons klein, maar zeer tof Guesthousje. De uitbaters waren de hele tijd super vriendelijk en behulpzaam.

Hue was vroeger, en eigenlijk nog niet eens zo heel lang geleden, de keizerlijke hoofdplaats van Vietnam. En dat verleden heeft zijn sporen nagelaten. Na de middag zijn we al een tour door de stad gaan doen. Beiden achterop een "moto-bike", door de drukte laverend. Loc en Chin hebben dat goed gedaan en ons er veilig door geloodst. We zijn naar de Japanse brug, enkele Tombes en de Keizerlijke Citadel geweest. Ongelooflijk dat hier nog tot ergens in de jaren 40 Keizers hun intrek hadden. Een groot gedeelte van de citadel is tijdens de recentste oorlog in de prak geschoten, maar er staat nog voldoende recht om een goed idee te krijgen van wat er ooit was.

Over de nacht die volgde heb ik een bijna-heilige gelofte van geheimhouding moeten zweren. Laat ik het erop houden dat de volgende dag Fie in het bed is blijven liggen en dat ik dan maar alleen naar de de Demilitarised Zone ben geweest. Opnieuw met Loc, opnieuw achterop de brommer dus. Om het simpel te houden: de DMZ was tijdens de oorlog tussen Zuid- en Noordvietnam de scheidingslijn en officieel dus non-militair gebied. Maar in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden is dit jarenlang het meest gebombardeerde stuk op aarde geweest. Hier zijn de zwaarste veldslagen uitgevochten tussen het Zuiden, met de steun van de Amerikanen, en het Noorden. De Amerikanen hebben zich in 1972 met de staart tussen de benen teruggetrokken en de orlog was pas in 1975 officieel voorbij. Loc bracht me langs citadels, musea, begraafplaatsen en de erg indrukwekkende tunnels van Vinh Moc. In dit tunnelstelsel, dat kilometers lang was en tot 23 meter diep gaat, heeft de lokale bevolking zo'n vier jaar lang gewoond. Er zijn 17 babies geboren en de Amerikanen hebben deze tunnels nooit kunnen vernietigen (andere, minder goed gebouwde tunnels in de buurt wel overigens).
Tijdens deze 250 km durende, een slapende poep en stijve benen tot gevolg hebbende rit, ben ik stevig onder de indruk geraakt van wat de oorlog hier heeft aangericht. Meer dan 4 miljoen Vietnamezen (10% van de toenmalige bevolking) zijn rechtstreeks gewond of gedood geweest.

Terug in Hue bleek ons Fieke al een pak beter in form te zijn. De volgende dag zouden we naar Hoi An gaan en we hadden de keuze tussen de bus en de brommer. Aangezien mijn gat genoeg brommer van dichtbij gezien had zijn we dan maar met de bus gegaan. Een Frans koppel dat ook in ons Guesthouse logeerde deed het op de brommer. We zijn ze nog tegengekomen vanmiddag. Zij mankte en had een stuk verband rond de arm. Gevallen met de moto-bike onderweg naar hier... Dat was effe slikken.

Hoi An is prachtig en we hebben hier allebei genoten. Vooral van de relatieve rust owv het autovrije oude stadsgedeelte, van de oude, heilige Hindoe-plaats My Son en Sofie vooral van de meer dan 600 kleermakerswinkels die hier zijn!! Niet te doen, de ene na de andere!!
Vanmorgen zijn we kookles gaan volgen. Vietnamese Nems, Wonton in zoetzure saus, vis in bananenbladeren en inktvis met gember en limoen. Mjammie mjammie, dat was smullen, en zelf klaargemaakt!! In de namiddag hebben we wat door Hoi An geslenterd.

Dankzij Hue en vooral door Hoi An heb ik eindelijk de aziaten leren kennen waarvoor ze zo gekend en geliefd zijn: behulpzaam, vriendelijk, oprecht. Het weer valt mee, het eten is lekker (Fie moet wel wat uitkijken) en Hoi An is echt een mooi, bruisend stadje.

Morgen nemen we de dagtrein naar Nha Trang, waar we willen gaan duiken en binnen drie dagen nemen we opnieuw de nachttrein naar Ho Chi Minh City, hier nog altijd beter bekend als Saigon. Daar horen jullie weer van ons.
Vele groetjes uit Vietnam!!

Jan

De Red River Delta en Bai Tu Long Bay

Sin Chao!

De rit van Sapa naar het treinstation was meer dan spectaculair. Ze waren ons vergeten ophalen, maar geen probleem: no wollies sil (no worries sir, maar ze kunnen hier de 'r' niet uitspreken he), ja zelfs ik ben dus ook een sil....een kwartiertje later werden we in een lokaal busje geduwd. We hebben nog een halfuurtje rondgereden om al de locals op te halen en maar duwen en proppen tot het echt boordenvol zat en wij eindelijk weg richting Lao Cai. We zaten in de bergen (kronkelbaantjes) en het was nog steeds mistig en blijkbaar zijn ze echt niet gewoon van in nen auto te zitten. Werd de een na de andere niet ziek zeker. Een echte hel. Om den duur had ik handen te kort om zowel mijn oren als mijne neus dicht te duwen. Verstand op nul dacht ik dan maar en ik was zoooo blij toen we er na een klein uurtje waren. Kort nadien de nachtrein op naar Hanoi en dan hebben we dan nog een laatste dagje rondgehangen en hier en daar wat bezocht.

Na een deftige nacht in een hostel konden we er weer tegen en werden we opgehaald door Khanh om naar de Red River Delta te trekken. Het is de tweede grootste delta van Vietnam (na de Mekong Delta). Na een dik uur hadden we eindelijk de drukte van Hanoi terug achter ons gelaten en zaten we tussen het water en de rijstvelden (Kenh Ga en Ninh Binh). Helaas was het nog steeds druilerig en bewolkt (wat in het noorden wel meer voorkomt in de lente), dus de landschappen waren net iets minder idyllisch dan met de zon. We waren de enige touristen, dus het was zalig wandelen en nadien ook fietsen tussen de krijtrotsen en rijstvelden (Truong Yen). Af en toe was het wel een beetje door de modder ploeteren, maar dat namen we er met plezier bij.

De volgende dag bracht de gids ons naar zijn geboortedorp (Yen Mo). Je merkt hier nog heel sterk dat alles communistisch is en ze doen ook echt beroep op de gemeenschap. Alle rijstvelden zijn eigendom van de staat en naar gelang de grootte van het gezin kunnen ze een bepaalde oppervlakte pachten. Ook de familie van onze gids werkt in de rijstvelden en ze produceren en verkopen rijstnoedels en houden ook een 10-tal varkens. Vier generaties wonen en werken er samen in hetzelfde huis...stel je voor! Zoals gewoonlijk moet je eerst altijd een kopje groene thee naar binnen werken voor er ook maar iets anders kan gedaan worden, het is een soort welkomstritueel. Na de thee stond de rest van de voormiddag in het teken van de Vietnamese kookkunst. We hebben een soort vissaus leren maken, de typische spring rolls, de typishe rijstnoedelsoep en nog veel meer. Ook Jan werd aan het werk gezet met groentjes kuisen en snijden en ....ja hij vond het super. Dus geen reden meer thuis om hem niet aan de kookpot te zetten. Uiteraard hebben we nadien alles opgegeten en het was superlekker, al zeg ik het zelf.

Na de lunch weer de fiets op, amai mijn gat, duidelijk niet meer gewoon van te fietsen en die zadels zijn hier niet bepaald mals. We hebben het dorpje verkend, uitleg gekregen over de rijstproductie, een pagoda bezocht waar ze absoluut ons hand wouden lezen....je wilt niet weten wat ze ons allemaal probeerden wijsmaken: 'ja hoor, Jan en ik blijven altijd samen en Jan krijgt twee kinderen en ikke drie,....euhm waar is de logica??, van waar komt die derde?'....daar hadden ze geen antwoord op. Alleen een big smile....we hebben goed gelachen.

Na de fietstocht hebben we het volledige productieproces van rijstnoedels van dichtbij mogen volgen, tot als ze letterlijk op ons bord lagen voor het avondeten. Jan was vooral geinteresseerd in de techniek, ik meer in de rest. Tja, 't is nen ingenieur voor iets zeker en ik duidelijk niet ;-))). De keuken bij de mensen thuis is echt heel lekker, nog 10 keer zo fijn als op restaurant. We hebben echt van dit dagje genoten, weg van de drukte zo bij de mensen thuis.

De dag nadien was het een heel eindje rijden om naar Bai Tu Long Bai te gaan (hetzelfde als Halong Bay, maar dan net iets minder toeristisch). De baai bestaat uit allemaal mini-eilandjes en krijtrotsen die er gekomen zijn door geologische activiteit zoveel miljoenen jaren terug. In de namiddag konden we voor het eerst de boot op om naar het eiland Quan Lan te varen. Het was een lokale boot en wij als enige twee niet-spleetogen de boot op. Voelde me er toch niet 100% op mijn gemak. Niet dat ze iets zouden doen of zo, maar ik werd gewoon door iedereen van top tot teen gekeurd en bekeken, precies of ze nog nooit zoiets gezien hadden. Op het eiland zelf logeerden we opnieuw bij de mensen thuis en onze gastvrouw kon maar niet geloven hoeveel vlees ik aan mijn lijf had. Oke, ik ben niet van de kleinste en de magerste (er zijn toch weer een aantal kilo's verdwenen door al die rijstmaaltijden). Zij maar blijven voelen aan mijn armen en mijn benen, alles toch nog eens goed bekijken of ze niet droomde en dan terug haar eigen arm en been vastnemen. Echt schattig, ze kon er niet van over.

Vandaag was het de bedoeling om de rest van de baai te verkennen met een privebootje. Helaas was het weer nog steeds niet wat het moest zijn en door de dikke mist hebben we er niet echt veel van kunnen zien. We hebben dan maar goed in elkaars ogen gekeken he op den boot;-). Strakjes vertrekken we naar het midden van Vietnam met de nachttrein: naar Hue. Daar zou het weer veel beter en tropischer moeten zijn. Dat maakt toch een immens verschil voor de indrukken die je krijgt van een gebied. Want een weekje druilerig en mistig weer en een kleine 20 graden, dat is meer dan genoeg geweest. Nu weten we opnieuw hoe het er in Belgie aan toe gaat.

Zo, dat was het weer voor een aantal dagen. Hou jullie daar allemaal goed
Dikke kussen

Spleetoog in spe (mooi niet!)
Fie

Vietnam: Hanoi en Sapa

Na de mierennest die Bangkok is verlaten te hebben zijn we naar Hanoi gevlogen, in het Noorden van Vietnam. Op de luchthaven kregen we nog de leuke mededeling dat onze tickets niet bevestigd waren, maar we konden nog mee want de vlieger zat niet vol. Ja man, wij pissig op da reisbureauken waar we geboekt hebben, maar alla. We zullen dus maar zo rap mogelijk alles bevestigen wat al geboekt is.

De eerste indruk van Hanoi en dus Vietnam viel al heel erg goed mee. Tijdens de rit met de taxi naar het oude stadsgedeelte zagen we al dat er hier toch nog een soort strikte orde heerst. Wat ons gelijk opviel zijn de duizenden en duizenden brommerkes die hier rijden. En allemaal, ook de auto's, tuuteren ze om te laten horen dat ze er zijn. Een echte kakafonie.

In onze hostel aka backpacker aangekomen was de eerste vraag die ze stelden of we gene toer wilden boeken en toen dat niet zo was waren ze al gelijk een pak minder vriendelijk. Ze deden zelfs alsof ze niet wisten of er nog een kamer vrij was voor binnen drie nachten. Wij wisten al bij wie we gingen boeken door Sofie haar connecties bij Joker. Wij dus naar daar. Toen we eraan kwamen bleek daar niks reisbureau te zijn. Wij dan maar gaan vragen, en toen bleek dat de straat wel juist was, maar dat er op een van de lettertjes een ander accent stond. Hoe kunnen wij dat nu rieken? Maar goed, even later hebben we het gevonden en we zijn eigenlijk al lang blij dat ze hier ons alfabet gebruiken, dus we kunnen toch iets lezen. Den toer die we geboekt hebben is een driedaagse naar de minorities in het Noorden, rond de stad Sapa. Dadelijk meer daarover.

We zijn de volgende dag in Hanoi (eigenlijk is het Ha Noi) de tickets voor de terugvlucht gaan bevestigen en we wilden hier ons visum voor Indonesie in orde brengen. Blijkt dat ze hier heel andere regeltjes hebben dan in Bangkok en om een lang verhaal kort te maken: tis dus nog niet in orde voor onze gewenste 45 dagen. Laatste kans is in Nepal, maar daar is geen Indonesische Ambassade. We zien wel, tis nog lang niet zo ver.
We zijn dan ook nog met een cyclo naar de tempel der literatuur gereden en met de moto taxi terug. Ja man, was dat effe knijpen met de billen! Tussen honderden brommerkes en auto's en voetgangers. Maar we hebben het weer meegemaakt he.

Die avond namen we de nachttrein naar Lao Cai. Wij daar goed op tijd naartoe en we moesten nog wat wachten. We hebben dan ook ineens de tickets voor naar Hue besteld. Daar waren enkel nog hardsleepers voor vrij, wat normaal gezien wilt zeggen dat je met 6 in een wagon ligt en er geen deur zou zijn. We zien wel. Nu lagen we in een zgn softsleeper: 4 personen (twee oudere, best wel vriendelijke mannen en wij) en wel een deur die op slot kan. Eenmaal geinstalleerd viel het nog wel mee. Tot de trein vertrok! Schudden, wiebelen, lawaai, ... amai. Bijna geen oog dicht gedaan kwamen we 8 uur later, om 5.30u aan. Daar stond er iemand te wachten met onze naam op een papierke en staken ze ons in een buske om naar Sapa te rijden. Daar mochten we ontbijten en douchen en wachten tot onze gids er was. We hadden speciaal een tour geboekt voor ons tweeen zodat we niet tussen de massa zouden terechtkomen. Onze gids was Ker (uit te spreken ergens tussen de "e" en de "i" in), een 19-jarig meisje afkomstig van de Black H'Mong, een van de minderheden hier. We zijn dan beginnen wandelen en iedereen sprak ons aan omdat wij blijkbaar een wel erg grote rugzak bij hadden (wat achteraf ook wel bleek, maar het was een goede oefening voor Nepal denk ik dan maar).

Het weer werd er jammer genoeg niet beter op en even later liepen we in mist zo dik als erwtensoep en toen we de rijstvelden indaalden zagen we amper 20 meter ver. De wandeling was wel leuk op zich en er waren stukken bij waar het eerder glijden dan wandelen was. We zijn dan een dorpje gepasseerd waar een van die minderheden wonen (vraag me niet dewelke, want ik kon toch al niet volgen waar dat wie woont) en na 8 km gewandeld te hebben kwamen we dan aan bij ons gasthuisje. We hadden voor homestay gekozen, wwz dat we bij mensen thuis slapen en eten. Die huizen zijn dan net iets groter gemaakt om hun gasten in te logeren, maar voor de rest is alles wel zoals ze zelf wonen. Koken op een houtvuurtje, gezellig met zijn allen errond, waar de stukken varken nog hingen te roken en slapen op een soort matras. Die eerste nacht hebben we zaaaaaaalig geslapen: we lagen er met twee dekens opeen want er waren maar 4 gasten (twee Amerikaans-Indische "we live in California but our parents are born in India" grieten die hier "cultuur kwamen opdoen" en wij dus) en dat was zo lekker warm, mmmmm. Om 21 uur hebben we het licht uitgedaan en we zijn blijven liggen tot 08 uur, heerlijk.

De tweede dag stappen was wat helser. Omhoog en naar beneden, op de kleine paadjes van klei, tussen de rijstvelden waar we niks van zagen. Allebei met de steun van twee lokale madammekes (Red Dzay) zijn we zonder uitglijden beneden geraakt, wat niet van iedereen kon gezegd worden. Die avond sliepen we in Bac Ho, een dorpje van de Thai. Zelfde scenario als de dag ervoor en weer er vroeg in.

Vanmorgen zijn we dan terug naar boven gemoeten waar twee uur later een jeep ons oppikte om terug naar Sapa te rijden. Gelukkig was de mist nu veel hoger getrokken zodat we eindelijk konden zien waarvoor we oa naar hier gekomen zijn: de typisch rijstvelden op de steile bergwanden, allemaal in plateaus gegoten. Wel mooi hoor. Zojuist hebben we nog gegeten en gedoucht in het hotel en nu wachten we om terug te rijden naar Lao Cai en daar vanvond weer de nachttrein naar Hanoi te nemen. Morgen nog een dagje Hanoi en hopelijk wat foto's uploaden, want dat lukt hier nog niet echt goed.

Vele groetjes vanuit het hoge, koude en mistige Sapa
Jan

Bangkok

Sawadee!

Ondertussen hebben we de witte stranden en de palmbomen ingeruild voor het drukke en chaotische Bangkok. Ik wist wat me te wachten stond en gelukkig was het voor Jan diep in de nacht toen we hier onze eerste uurtjes doorbrachten. Wel even wennen hoor van 100% rust naar 200% chaos.

Na een bijzonder korte nacht hadden we een afspraakje gepland met mijn mams en Piet voor een heerlijk ontbijt. Tja, das wel uniek, even samen gaan ontbijten in Bangkok....en wat staken die twee bleekscheten af tegen ons ;-))). Het was gezellig bijtetteren na zo een kleine drie maanden (en ja hoor, ze hadden Belgische chocolade mee, 't zijn toch schatten!). Na het ontbijt stond ons een dagje administratie te wachten: een poging om een visum van 60 dagen voor Indonesie te krijgen (we doen een 2e poging in Hanoi), een jacht naar goedkope tickets binnen Azie (daar zijn we wel in geslaagd) en last but not least een bezoekje aan de kleermaker voor een kostuum voor Jan en ook een voor mij (dat kost hier niks in vergelijking met Europa). We werden van top tot teen gemeten en hebben ondertussen ook al een eerste pasbeurt achter de rug. Ewel, het ziet er schitterend uit. We hebben goed gelachen, want onze maten zijn ze niet echt gewoon....big boobies, dat vonden ze plezant ze! Dus als er in Belgie feestjes zijn, we hebben nu iets in ons kast hangen he, laat de uitnodigingen maar komen ;-)

's Avonds zijn we lekker gaan eten met mams en Piet en ook met het koppel dat met hun meereist. Voor het slapen even nog genoten van een echte Thaise massage van de nek en schouders.....das genieten, ook al duwen die echt door met hun vingers. De volgende dag hebben we samen de floating markets en de tempel Wat Arun (Temple of Dawn, een pagoda gedecoreerd met Chinees porcelein) bezocht. Prachtig allemaal. Ook 's avonds werden we weer in de watten gelegd door onze "oudjes", we zijn heel heel lekker gaan eten. Het was een leuk weerzien, het is voorbij gevlogen.

Vandaag vertrekken zij richting noorden, terwijl wij nog een laatste dagje in Bangkok blijven. We hebben het 'Grand Palace ' bezocht en gaan nu weer voor een laatste keer naar de kleermaker, we zijn benieuwd! Het hoofdstuk Azie begint voor ons echt morgen, dan wordt het: Gooooood morning Vietnam!

Liefs

Fie

Ps foto's, das voor de volgende keer, want hier is de pc gecrashed en het lukt dus niet.....

Bula Fiji

En wij dus afscheid genomen van den Bowie.

De vlucht naar de Fiji's was er een van een drietal uurtjes en we kwamen er 's avonds laat aan. De tropische hitte sloeg ons tegen het hoofd toen we uitstapten, zo na het relatief frisse Nieuw Zeeland. De eerste Fiji-anen die we zagen, of eigenlijk hoorden, was het welkomstgroepje die op hun gitaren een vrolijk deuntje speelden. Zo ben je meteen in de stemming en voel je je echt wel welkom. BULA !!

Wij naar onze backpacker-hostel en de volgende dag moesten we dan al om 7 uur de ferry op. De Yasawa Flyer vaart langs alle resorts op de Manacuma en Yasawa eilanden. Wij konden pas na 4 uur afstappen. De watertaxi, gewoon een klein onstabiel bootje, haalde ons dan af van de ferry en vaarde ons naar Oarsman's Bay Resort, een resort dat er nog maar sinds 2000 staat en volledig door de locals van het Nacula eiland gerund wordt. Weeral een welkomstbandje, een drankje en dan mochten we in onze Bure, een klein hutje met slaapkamer en badkamer. Eindelijk voor een hele week eenzelfde bed en zelf geen eten moeten maken. Zalig vooruitzicht was dat.

En het was ook zalig. De dagen vloeiden in elkaar over en het was soms moeilijk de tijd bij te houden. We heben geluierd, op het strand gelegen, lekker gegeten (bread fruit, sweet potatoes, ...ons Fie heeft wel een beetje last van de darmkes gehad), gelezen, gesnorkeld (Oarsman's heeft een van de mooiste stranden daar en de koralen liggen er al in de eerste meters, samen met de visjes enzo) en gedoken.

Het resort organiseerde ook allerlei uitstapjes en activiteiten. Wij hebben het lokale dorp bezocht. Dat was echt heel tof en het is verrassend om te zien dat er zo nog mensen leven. Slecht enkele huizen waren van steen, en we hebben er het Chief's House gezien, de kerken, de kinderopvang en als hoogtepunt de lokale school. Hier gaan de kinderen van de vier dorpjes van het eiland Nacula naar school. Speciaal voor ons (en uiteraard voor iedere andere groep bezoekers) brachten die kindjes liedjes. Super grappig en schattig om ze in het Engels van die komische tekstjes te horen zingen.
Zingen, dansen en gitaar spelen lijken ze hier trouwens allemaal te kunnen. De manier van leven is hier zo gigantisch relaxed. No stress. Maar het is niet omdat ze lui zijn, maar gewoon zo very happy in hun vel en heel gelukkig met al wat ze hebben. En hun vreindelijkheid is iedere keer weer zo enorm gemeend, echt wel heel tof.

Ook tof was de Crab Race die ze donderdag houden. Dan mag iedereen zijn eigen Hermit Crab (kleine krabbetjes die een schelp gebruiken als huisje) kiezen en ze hebben er dan met tipex nummers op geschilderd. Om ter eerst moeten die krabbetjes dan de cirkel uit en zo waren er heuse kwart en halve finales en uiteindelijk de beste twee mochten de finale doen. Nog grappiger was het dan om drie dagen later nummer 9 op het strand tegen te komen ;-). Vooraleer Gaia op ons dak zit; hier is niks dieronvriendelijk aan, geloof me.

We hebben er ook van geprofiteerd om te duiken. Fiji wort de Soft Coral Capital of the world genoemd, en dat bleek. Koralen in alle kleuren en vormen. En hoewel het niet eens de goede periode in het jaar is was de zichtbaarheid af en toe tot 25 meter. We heben onze cursus Advanced Diver gedaan en hebben nu dus weer 5 duiken extra en een diploomaatje extra in onze logboek. We zijn zelfs een keertje tot 36 meter diep gegaan. En... we hebben onze eerste haai gezien!! Jippie !! De instructeur had nog maar pas gezegd dat ik er niet zo op mocht hopen toen we een White Tip Reef Shark van ongeveer 1,5 meter voorbij zagen glijden. Hij kwam nog heel nieuwsgierig wat dichterbij zien ook. Mooi, mooi.
Aangezien we nu helemaal verslaafd zijn hopen we in Vietnam nog eens te kunnen duiken.

De Fiji was echt een luxe uitstapje binnen onze reis en we hebben er vollen bak van genoten. De transfer van Fiji naar Bangkok was dan ook een hele culuturschok, maar daar vertelt ons Fie alles over.

groetjes, en tot de volgende keer maar weer,
Jan