Rotorua - Coromandel - Auckland

Vandaag is het ons laatste dagje in Nieuw-Zeeland...helaas, helaas, het was hier allemaal zo mooi en ongeschonden. Das dan weer een reden om hier ooit eens terug te komen en de Great Walks (meerdaagse wandelingen) ook te doen, want daar hadden we nu geen tijd voor gehad.

Van de Tongariro Crossing heeft onzen Bowie ons naar Rotorua gebracht. Wat opviel was dat het hier al een stukje drukker was dan in het zuiden, maar vooral de 'verwelkomende' geur was onontkoombaar. Miljaar, ik denk dat ik de eerste week echt geen eieren kan zien, laat staan eten. Zo stinken naar rotte eieren, ge zou der ongemakkelijk van worden. En wennen doet het echt niet, neen, ik heb het geprobeerd en het enige wat verandert, is dat die geur ook nog eens in je kleren en je huid kruipt na twee dagen....
Hebben jullie toch een geluk dat wij nog niet direct naar huis komen.....dat vinden wij trouwens ook ;-).

Goed Rotorua, het centrum van de Maori Cultuur en van de geothermische activiteit.
Het was ondanks de geur echt wel de moeite waard hoor. De eerste dag hebben we een bezoekje gebracht aan het schitterende Wai-O-Tapu, het thermisch wonderland. Het valt niet te ontkennen, dat moeder natuur dat allemaal kan, petje af! De mineralen en sulfaten geven allerlei prachtige kleuren weer als ze in contact komen met de atmosfeer. Van oker tot turkoois, van knal oranje tot fel groen, niet te doen, niet te doen. Ik ga hier bijna nog rijmen en dichten zonder mijn gat op te lichten (uitspraak van mijn schatteken geleerd). Ale jullie begrijpen wel wat ik bedoel he, een kleurenpallet om U tegen te zeggen. Om nog maar te zwijgen van de geiser (een door aardwarmte verwarmde natuurlijke bron, die op min of meer bepaalde tijden een mengsel van heet water en stoom de lucht in spuit) en de kokende moddepoelen. Nieuw-Zeeland is een van de zes plaatsen ter wereld waar dit natuurfenomeen (de geiser) zich voordoet. We hebben dus met veel bewondering toegekeken.

En dan was het ook tijd om de Maoricultuur wat op te snuiven. We hebben den toerist uitgehangen, den echten toerist en zijn naar zo een typisch dorpje gegaan, waar ons alle gewoontes en rituelen werden uitgelegd, gevolgd door wat dans en zang en als afsluiter een heerlijke maaltijd. Ja, heel toeristisch met zo een hele bus vol, maar dat is de enige mogelijkheid die je hier hebt om de cultuur wat te leren kennen. De Maori's maakten vroeger rochelende geluiden, staken hun tong zo ver mogelijk uit en puilden hun ogen uit. Dat alles met de bedoeling om de vijand af te schrikken. Bij sommigen komt het eerder komisch over, maar anderen kunnen er verdorie echt wat van. Denk maar aan het rugbyteam van N-Z, dat de Haka doet voor een match, das ook nog een soort oorlogsdans van de Maoricultuur. Jan kan daar nog iets van leren (zie foto's) ;-))). Ook de volgende dag werd ingezet met een bezoekje aan Te Puia, een park over de Maoricultuur.
We hebben nog een paar uurtjes in de thermische baden van zo een 42 graden gerelaxed. Maar algauw werd ons de rotte eierengeur toch te veel en zelf als een rot ei rieken, pffffiieeeuuuwww. Dus tijd om verder te trekken

Via de kustroute met prachtige brede stranden reden we verder richting Auckland. De drukte werd weer minder en de landschappen ruwer. Een paar uurtjes op het strand in februari, dat klinkt goed he. Via het schiereiland Coromandel hup naar Auckland waar we nu onze laatste uurtjes doorbrengen. Morgen moeten we nog den Bowie binnenste buiten keren en kuisen en het afscheid zal zwaar zijn ;-). Hij heeft zijn best gedaan, zeker op diene leeftijd (als dit een opkikker mag zijn voor sommigen onder julie van +/- dezelfde leeftijd ;-))).

Nieuw-Zeeland was fantastisch en onbeschrijfelijk mooi. We sluiten het westerse hoofdstuk van onze reis af en gaan nu een weekje duiken en rusten op de Fiji's. Een plek met een goed bed en een eigen badkamer, wat een luxe. Nadien is het tijd voor Azie. Als het even stiller is van onze kant, geen zorgen, we denken dat er geen internet is op ons eiland in de Fiji's, dus het kan even duren voor we opnieuw iets van ons laten horen.

Take care mates and farewell New-Zealand!
Liefs

Fie

van Zuid naar Noord

Van Zuid naar Noord, van het ijs op Gletsjers naar warmwaterbronnen en geysers.

Vanaf de westkust op het zuideiland zijn we verder noordwaarts gereden naar het Abel Tasman National Park. Onderweg hebben van dichtbij kennis mogen maken met de beruchte zandvliegjes. Die krengen zijn niet groter dan een fruitvliegje, maar prikken veneinig en zijn een echte pest. Zeker langs de rivieren onderweg kon je de deur van de David niet opendoen of ze zaten al binnen. op een gegeven moment zijn we de beten beginnen tellen bij Sofie, maar we zijn gestopt bij 45...

Vanuit Motueka zijn we in dat Abel Tasman Park op een tweedaagse zee-kayaktrip vertrokken. De eerste dag begon met een zalig zonnetje, maar dat veranderde al snel in heuse plensbuien en het werd zelf een onweer met donder en verre blkiksemschichten. Gelukkig bleef de zee behoorlijk kalm zodat we toch nog konden genieten van de zeehonden die we onderweg tegenkwamen. Wel leuk als ze zo onder je kayak onderdoor zwemmen. De pups leren in deze tijd van het jaar zwemmen en ze maakten dan ook veel lawaai. We sliepen in Mosquito Bay, een camping net achter het strand. Prachtige locatie en het zonnetje deed alweer zijn best. Bij hoogtij konden we zo tot aan het strand varen, terwijl we bij laagtij honderden meters te voet door het zand moesten.

De groep bestond trouwens uit een Australisch koppel, Joel en Sarah, die hun eigen eco-boerderij hebben, en twee Britten: Leo, 737 kapitein en ook geboren op 16/12/1975!! Moet lukken he, zo aan de andere kant van de wereld, een geboren Zimbabwaan tegenkomen die op krek dezelfde dag geboren is! En zijn vrouw, Nicki, co-piloot, maar niet bij dezelfde firma. Onze gids was Jo, een prettig gestoorde, maar gelukkig niet hyperkinetische Nieuw-Zeelandse. Top groep, echt veel lol gehad.

De tweede dag was de zee een pak woester, en konden we pas echt over zeekayakken spreken. We moesten Tonga Island voorbij, ook al een zeehonden reservaat. Daarna volgde het wildste stuk van de tocht, en we hebben het geweten, maar het was absoluut de moeite!
Na een warme choco in een lodge en nog wat rustig cruisen in een riviermonding werden wij dan afgehaald door de watertaxi, terwijl de rest van de groep verder ging want zij deden een driedaagse. Het was pas bij het terugvaren met die watertaxi dat we beseften dat we best wel een heel eind hadden gekayakt, jawadde.

De dag erna richting Picton gereden, via de wijnstreek Marlborough waar ons Fie nog een wijntje (op speciaal verzoek, die met het zwarte handje) is gaan proeven.
's Avonds om 19 uur de Ferry op (grootste boot uit mijn carriere tot nu toe) en om 22u30 kwamen we dan aan in Wellington, op het Noordereiland!

Dit lijkt wel een ander land, en zeker de eerste 200 km die je naar het Noorden rijdt zijn volledig anders dan wat we gewoon waren in het Zuiden. Redelijk normaal ook gezien Wellington de hoofdstad is en van de 4.200.000 inwonders wonen er 3.000.000 op het Noordereiland.

Gisteren zijn we dan de prachtige, eendaagse Tongariro Crossing gaan doen. Deze wandeling staat bekend als NZ-lands mooiste, en dat zou wel eens goed waar kunnen zijn! Prachtige vulkanische landschappen, buitenaardse vlakten, de geur van de zwavel (lees rotte eieren) kunnen we gelukkig voor jullie niet doorsturen! We hadden hoeresjans met het weer, geen wolkje te bespeuren, en da's redelijk uitzonderlijk.

Vandaag zijn we aangekomen in Rotorua, de hoofdplaats van de thermische activiteit en de Maori cultuur. Hier blijven we twee dagen vooraleer verder te rijden naar Auckland.

vele groetjes vanuit Roturoa en tot de volgende!

Jan

Milford Sound en Fox Glacier

Ondertussen hebben we onze fleece al terug ingeruild voor een t-shirt en je moet je nu voorstellen dat ik hier voor de pc zit met een fantastisch zicht op de Franz Jozef gletsjer, een straalblauwe hemel en wat lounche muziek op de achtergrond.....daar zou je toch voor tekenen, niet?

We zijn dus via de Zuidkust van kiwiland naar Milford Sound gereden, waar je omringd wordt door prachtige fjorden (Fjordland National Park, stukje werelderfgoed). Echt prachtig zo'n u-vormige dalen ontstaan door uitschuring van ijs tijdens de ijstijd. Toch ongelooflijk dat de natuur zo wonderen kan verrichten. Het stukje van Te Anau naar Milford Sound zou een van de mooiste wegen ter wereld moeten zijn, dat zeggen ze hier toch en ik geloof hen nog ook ;-). Met een boot zijn we dan een hele namiddag gaan rondvaren om de fjorden van alle kanten en van dichtbij te bekijken. Je zou er gewoon stil van worden, zo mooi is het. Voor mij is het nu wel duidelijk, Nieuw-Zeeland overtreft Australie nog meer in schoonheid, niet te doen.

Deze keer heb ik echt in alle richtingen kunnen rondkijken....tja je moet weten dat ik gemakkelijk misselijk wordt op een boot en we doen hier ver niet anders ;-)....Leve de touristil!!!! en ik ben dus al van alle neveneffecten gespaard gebleven, oef. Nu was het zo rustig dat ik mijn blik niet op de horizon moest houden, dus wij op het bovendek, van voor, dan weer achteraan, telkens een ander, maar prachtig uitzicht. 's Avonds heeft onzen David Bowie ons nog een stukje verder gebracht richting noorden. Super zo een camper, we hoeven niet meer op tijd op een camping te zijn en we kamperen gewoon wild in de natuur (wat hier toegelaten is). Dat bespaart ons dus tijd en geld, alleen wisselen we dan wel de douche in voor een bidon water en een toilet...tja nen boom gaat ook he. Wees gerust om de drie nachten slapen we wel nog eens in een camping, kwestie van de fotobatterijen op te laden, een goeie warme douche te nemen en een waske te doen....'t leven kan toch schoon en ongecompliceerd zijn he.

De dag na Milford Sound, hebben we vooral gereden naar Fox Glacier, maar dan wel met een lange stop in Queenstown, leuk stadje, moet hier ook zalig zijn in de winter dan wordt dit hier een skioord. Onderweg hebben we wel even in de file gezeten en dan niet van auto's. Maar de schapen moesten van de ene wei naar de andere. Wat een chaos, echt super, onze David Bowie omsingeld door zo een 300 schapen, de ene al wolliger dan de andere. De ene aan het huppelen, de andere die even stopt om te grazen. En dan ne stoeme tegenligger die er zich toch een weg wilt door banen, dat was lachen. Ik heb ook mijn schaapgeluidjes kunnen oefenen en ze antwoorden toch ook nog zeker! Moet zijn dat ik niet zoooo slecht ben ;-)....

Eens in Queenstown wou Jan absoluut ook graag Jetboaten en zo geschiedde, hij heeft ervan genoten en heel de technische uitleg van een Jetboat bespaar ik jullie, maar het is een soort speedboat die in 2 sec een bocht van 360 graden maakt en over ondiep water en door smalle kloven zoeft....Ook heel spectaculair om zien, echt waar!

Fox Glacier, ja, ik durf het bijna niet vertellen om jullie niet te jaloers te maken....ja, we zijn met een helicopter naar het midden van de gletsjer gevlogen en daar met de stijgijzers en een gids hebben we een drie-tal uurtjes de gletsjer verkend. Prachtig uitzicht, uitgeholde blauwe ijsgrotten (die komen er omdat de gletsjer 5m per dag opschuift en door de opeenhoping en druk onstaan er grotten op bepaalde plekjes), ik had niet durven dromen dat ik dat hier zou doen. Een heel aparte ervaring zo op het ijs wandelen, elke stap stamp je je vast in het ijs. Het weer was ook schitterend, geen wolkje aan de lucht en nog goed warm ook. Er zijn maar drie plekjes in de wereld waar een gletsjer in zo een begroei gebied en vlak aan de kust naar beneden komt (hier twee: fox Glacier en Franz Jozef (daar zit ik nu op te kijken) en dan nog een in Argentinie).

Zo, de ene unieke ervaring volgt zowat op de andere, de foto's spreken voor zich. Wij zetten het allemaal vast op ons oogvlies en laten deze spectaculaire beelden nooit meer gaan.....

Ook met ons gaat het super (die vraag krijg ik dikwijls), hoe zou het anders kunnen in zo een omgeving? We hebben nog geen kwaaltjes (dat komt nog wel in Azie), we eten en slapen goed, vergeten het thuisfront niet en genieten voor 200% en van elkaar, dus no worries mates!

Liefs

Fie

betoverend Nieuw-Zeeland

Hier zijn we weer. Het heeft even geduurd, we know, maar daar is een verdomd goede reden voor. Het is hier zo ongelooflijk mooi, zo veel te zien en te doen, da's niet normaal en dan vliegt de tijd dus voorbij, totdat die memory kaart van je fototoestel vol zit en je denkt "hola, tijd om fotootjes te downloaden".

Waar zal ik beginnen? Bij het chronologische begin, lijkt me het makkelijkst.

Wij dus op 28/01 aangekomen in het land der Kiwi's. Uurwerk verzetten, want het is hier 12 uur later dan in Belgie. Diezelfde dag rond 17u nog ons huurautootje gaan ophalen en van Christchurch naar Kaikoura gereden. Alleen al rijden op die Highways hier is na iedere bocht een "waaw" en "allee jom, zo schoon" moment (gepikt van mijn zusje :-) ). We gingen om een heel speciale reden naar Kaikoura... Aangezien de Oostkust van Nieuw-Zeeland maar een paar kilometer naast het continentale breukvlak (of hoe heet dat) ligt, gaat de bodem van de zee er van 100 meter diep plots naar meer dan 1000 meter diep. En daar komen de koude antarctische stroom en de warme zeestroom elkaar juist tegen en dat zit daar vol eten voor... walvissen en dolfijnen! Jawel.
Wij 's morgens vroeg op, naar een mooi centrum, wetsuit aan, videootje kijken en dan de boot in. Ze hadden gezegd dat eens de motor afstond iedereen snel-snel het water in moest en vooral naar beneden moest kijken! Den eerste keer niks te zien. Dikke teleurstelling. Den tweede keer hebben we er een stuk of 7 gezien. Maar den derde keer... wel honderden Dusky Dolfijnen rond ons, onder ons, en soms zelfs boven ons!! Niet te doen, zo met die supersnelle beesten, oogcontact maken en dan rondjes draaien met ze en zij maar sneller en sneller en dan ineens weg. Soms kwamen ze zelfs zo dicht dat je ze langsvoelde schezen. En als je hun geluidjes nadeed antwoordde ze en maar blazen met hun blaasgat als ze boven kwamen... Ik krijg er 5 dagen later nog kriebels van, amai. Wij terug naar land, nadat we nog lang vanuit de boot hun kunstjes konden volgen. Na de middag weeral nen boot op. Deze keer supermodern, uitgerust met sonars. En verder de zee op. Even stoppen... meten... en de kapitein was weg. Iedereen moest dan naar buiten... Wij wachten... en ineens: psssstttt, ne grote fontein, midden in de zee, gevolgd door een 18 meter groot beest!! Echt overweldigend, zo'n potvis in het echt zien. Die komt dan voor 5 minuten boven om dan weer vertikaal naar beneden te duiken, en jawel: zijn typische staart de lucht in te steken! Magistraal gewoon. Zo hebben we er drie gezien en op de terugweg weer dolfijnen, zeeleeuwen, albatrossen, ...

Amai, ons eerste dagje in NZ kon tellen.

Wij terug naar Christchurch en dan die dag een beetje in het centrum gewandeld en de Banks Peninsulla gedaan, dwz met de auto gereden.
Mooi man, echt super.
Die avond sliepen we op wat we zelf noemden "camping marginale". We hadden eens geen BIG4 of TOP10 camping gekozen en het was er aan te zien ook :-)

Geen erg, want de dag erop mochten we eindelijk onze Wicked Camper gaan halen! Joepie, gedaan met tent op en af te breken. Vanaf nu is David Bowie onze thuis.
We reden nog veder via Lake Tekapo tot aan Lake Pukaki waar we overnachtten langs het meer. Die avond kreeg ons boeleke, een Kiwi die we gekocht hadden, zijn naampje: Pukaki! En wij blij met onze Bowie, want het was slecht weer.

De volgende dag staan we op met stralende zon. Joepie! Wij verder gereden naar Mount Cook, de hoogtste berg van NZ en decor van vele Lord Of The Rings scenes. Supermooi weeral, ik kan het echt niet beschrijven hoor. We hebben een wandelingetje gedaan naar de lookout en daarna een langere naar een of ander meer, en de ijsbrokken van de gletsjer lagen er nog in. Ongelooflijk dat zoiets bestaat in ' t echt. We voelen ons echt wel gelukzakjes.

Gisteren zijn we dan in Dunedin aangekomen waar we tourtje geboekt hadden om naar een Albatross kolonie te gaan zien. Dat is de enige kolonie ter wereld die op het vasteland ligt. Daarna nog een tourtje om Yellow Eyed pinguins te kijken. Maar niet zonder eerst de Bowie te moeten jumpstarten want de Jean had de lichten van Bowie laten branden, platte batterie. Je maakt wat mee... Die pinguins zijn een van de zeldzaamste soorten ter wereld. En we hadden geluk! We hebben via de gecamoufleerde gangen eentje kunnen volgen vanaf dat die uit de zee kwam tot aan zijn jong.

En vandaag dus internetten (het regent hier toch) en strakjes rijden we verder via het zuiden naar Te Anau.

Nieuw Zeeland is echt weer een verademing en een energieboost van jewelste. Het is hier rustiger, goedkoper dan het peperdure Aussie, mooier, alles ligt dichter bij elkaar en we hebben onzen David Bowie die het leven ook wat aangenamer maakt. Zalig hoor, ook al is het hier 15 graden kouder dan de voorbije weken.

Ik hoop dat we nog wat foto's kunnen uploaden, maar dat gaat hier serieus traag, we doen ons best.

vele vele groetjes, dikke mercikes voor de berichtjes en tot de volgende keer maar weer.

daaaaaaaag,
Jan