Ubud, the place to be!
Hello, hello,
Ja, nog steeds in Ubud en dat nog een tweetal dagen, denken we... Het is hier echt een stukje paradijs op aarde en we willen nog vollenbak genieten van onze laatste weekjes. Wat is er ons zo de laatste tijd overkomen?
Om te beginnen zijn we naar een crematie-ceremonie van een lid van de koninklijke familie gaan kijken. Klinkt jullie misschien raar in de oren dat we ons daar mee bezig houden...de miserie van een ander. Maar hier is het een vorm van respect en eerder een feest dan een droevige bedoening. Iedereen is opgetut en op z'n paasbest en ze maken dan ceremoniewagens. De een was een stier, op ware grote gemaakt (of zelfs nog groter) in het hout, helemaal bekleed met stof en alles tot in de kleinste details afgewerkt met goud en kraaltjes en kransjes. Ja, oog voor detail hebben ze hier zeker. Dan een wagen waar de kist eerst in moest, in de stijl van een pagoda, vrij hoog dus met vele verdiepjes. En altijd op een onderstuk van grote bamboo's zodat ze dat met een twintig man kunnen opheffen en door de straten heen lopen naar de tempel. Daar vond de cermatie uiteindelijk plaats. Een stoet muzikanten volgt de wagens en de ganse menigte juicht en danst. Wel heel grappig is dat ze bij elke electiciteitsdraad moeten stoppen, iemand probeert dan met een lange bamboo de draden op het heffen en de dragers gaan door de knieen en hopen dat het bovenste stuk van de wagen niet afknapt....de spanning stijgt telkens, de menigte houdt zijn adem in....en bij elke geslaagde poging om eronder door te gaan...yes...de menigte applaudiseert, de muzikanten spelen net iets luider en zo gaat het wel 20 keer opnieuw tot aan de tempel. Daar wordt het lichaam (in doeken gewikkeld) in de stier (die openklapt, het is ervoor gemaakt) opgeborgen en in brand gestoken na vele ritueeltjes. De gedachte erachter is dat de mensen van Ubud het lichaam in de kist via de eerste wagen begeleiden naar de tempel en de stier is dan nadien het transportmiddel naar het hiernamaals..... Het was echt een unieke, heel kleurijke, vrolijke en serene ceremonie.
We zijn ook een dagje gaan wandelen door de prachtige rijstvelden. Dit zijn hier absoluut de mooiste rijstvelden die we al gezien hebben, omringd door palmbomen en tropische natuur, het straalt wel iets magisch uit. Vooral als we op de terugweg totaal de weg kwijt waren en dus bijna letterlijk moesten ploeteren of ons evenwicht moesten bewaren op de wel heel smalle paadjes tussen de velden door. De mensen waren aan het oogsten, geen andere toerist te zien en Engels werd er ook niet meer gesproken. Af en toe begon zelf iemand een hele uitleg tegen ons af te steken (als we de weg vroegen) en het enige wat wij konden terugzeggen of beter doen was glimlachen, helaas, wat het moet wel tof geweest zijn om een klapke te doen met een paar van hen. Uiteindelijk vonden we dan toch na vele aanwijzingen in alle richtingen het juiste paadje terug naar Ubud.
's Avonds zijn we naar het optreden van 'Kecak Fire and Trance Dances' gaan kijken (Ubud is het culturele centrum van Bali he, maar dat had ik al verteld dacht ik). Dus optredens met hopen. Het deed me denken aan zo een tribaldance en het scheelde niet veel of Jan en ik waren bijna ook in trance ;-). Nee, echt super, en zeker niet te onderschatten, ze kunnen er echt wat van!
Een ander dagje zijn we wat meer het binnenland ingetrokken, naar the holy springs gaan kijken. Als je het water op je gezicht doet, zou je heel lang jongblijven, yes right. We hebben eigenlijk alleen maar toegekeken hoe veel locals de rituelen zowel in als naast het water uitvoerden, want het was aanschuiven en zo met kleren en al het water in....das toch niet zo mijn ding. Dan nog liever puur natuur! Die plek had echt wel iets mystieks, we werden er stil van. (Ja, ook ik kan soms wel eens mijne kwebbel houden, geloof het of niet, maar het is zo). Nadien was een bezoekje aan de Besakih tempel meer dan de moeite waard, dit is de grootste tempel (mothertemple) op Bali en we waren onder de indruk! Op de terugweg hebben we nog de Gunung Batur (vulkaan) bekeken (niet beklommen deze keer) met nog een heel stuk zwart landschap aan de voet, heel raar zicht.Het is een overblijfsel van de uitbarsting van 1964.
Zaterdag mocht ik voor het eerst bij Jan achterop. En nu geen verkeerde gedachten he, ik ken jullie. We hebben een scooter gehuurd (met zijne moto is het er nog niet van gekomen) en zijn naar Mas en Celuk gereden + nog een paar andere dorpjes. Dus de omgeving hebben we ook verkend. 's Avonds zijn we naar de landing gaan kijken (in de bomen natuurlijk) van honderden White Herons (Jan van Gent vogels volgens Jan, Janneke zelf vond dat super he, hij was de grappigste thuis dienen dag, want hij wordt binnenkort zelf ne Jan van Gent.....heb ge hem...hahaha...tja 't was de grap van den avond....als hij nu nog ne goeien Jan van Gent leert drinken....). De grap werd nog beter toen we ondekten dat het eigenlijk geen Jan van Gents zijn, we weten nog steeds de juiste NL-naam niet, iemand een suggestie? Zondag was het weer tijd voor het culinaire aspect van de reis en we hebben een half dagje kooklessen gevolgd. Echt de moeite waard, van lekkere sate's met pindasaus tot de superlekkere kip curry op zijn balinees...we hebben een 5-tal recepten geleerd en als dessert lekkere minipannekoeken met 'palm suiker' (typisch van hier) en gemalen coco's. Het was mjammie!!!
Ge ziet het, we hebben af en toe geluierd en ontspannen. Ok, ik heb ook al mijn best gedaan bij het shoppen, ik geef toe (er is trouwens weer een postpakketjes op weg naar huis ;-)). Maar we zorgen er ook voor dat we hier niets missen. Trouwens, morgen gaan we eerst naar een vogelreservaat om the bird of paradise te zien en nog zovele andere en nadien gaan we ons beide laten verwennen in het 'Zen Spacenter'....ja, ja, de naam zegt het zelf al he...massage, een Balinese behandeling gevolgd door een bloemenbad....laat maar komen.
Jullie zien het...het is vollenbak genieten
Dikke kussen
Fie
Om te beginnen zijn we naar een crematie-ceremonie van een lid van de koninklijke familie gaan kijken. Klinkt jullie misschien raar in de oren dat we ons daar mee bezig houden...de miserie van een ander. Maar hier is het een vorm van respect en eerder een feest dan een droevige bedoening. Iedereen is opgetut en op z'n paasbest en ze maken dan ceremoniewagens. De een was een stier, op ware grote gemaakt (of zelfs nog groter) in het hout, helemaal bekleed met stof en alles tot in de kleinste details afgewerkt met goud en kraaltjes en kransjes. Ja, oog voor detail hebben ze hier zeker. Dan een wagen waar de kist eerst in moest, in de stijl van een pagoda, vrij hoog dus met vele verdiepjes. En altijd op een onderstuk van grote bamboo's zodat ze dat met een twintig man kunnen opheffen en door de straten heen lopen naar de tempel. Daar vond de cermatie uiteindelijk plaats. Een stoet muzikanten volgt de wagens en de ganse menigte juicht en danst. Wel heel grappig is dat ze bij elke electiciteitsdraad moeten stoppen, iemand probeert dan met een lange bamboo de draden op het heffen en de dragers gaan door de knieen en hopen dat het bovenste stuk van de wagen niet afknapt....de spanning stijgt telkens, de menigte houdt zijn adem in....en bij elke geslaagde poging om eronder door te gaan...yes...de menigte applaudiseert, de muzikanten spelen net iets luider en zo gaat het wel 20 keer opnieuw tot aan de tempel. Daar wordt het lichaam (in doeken gewikkeld) in de stier (die openklapt, het is ervoor gemaakt) opgeborgen en in brand gestoken na vele ritueeltjes. De gedachte erachter is dat de mensen van Ubud het lichaam in de kist via de eerste wagen begeleiden naar de tempel en de stier is dan nadien het transportmiddel naar het hiernamaals..... Het was echt een unieke, heel kleurijke, vrolijke en serene ceremonie.
We zijn ook een dagje gaan wandelen door de prachtige rijstvelden. Dit zijn hier absoluut de mooiste rijstvelden die we al gezien hebben, omringd door palmbomen en tropische natuur, het straalt wel iets magisch uit. Vooral als we op de terugweg totaal de weg kwijt waren en dus bijna letterlijk moesten ploeteren of ons evenwicht moesten bewaren op de wel heel smalle paadjes tussen de velden door. De mensen waren aan het oogsten, geen andere toerist te zien en Engels werd er ook niet meer gesproken. Af en toe begon zelf iemand een hele uitleg tegen ons af te steken (als we de weg vroegen) en het enige wat wij konden terugzeggen of beter doen was glimlachen, helaas, wat het moet wel tof geweest zijn om een klapke te doen met een paar van hen. Uiteindelijk vonden we dan toch na vele aanwijzingen in alle richtingen het juiste paadje terug naar Ubud.
's Avonds zijn we naar het optreden van 'Kecak Fire and Trance Dances' gaan kijken (Ubud is het culturele centrum van Bali he, maar dat had ik al verteld dacht ik). Dus optredens met hopen. Het deed me denken aan zo een tribaldance en het scheelde niet veel of Jan en ik waren bijna ook in trance ;-). Nee, echt super, en zeker niet te onderschatten, ze kunnen er echt wat van!
Een ander dagje zijn we wat meer het binnenland ingetrokken, naar the holy springs gaan kijken. Als je het water op je gezicht doet, zou je heel lang jongblijven, yes right. We hebben eigenlijk alleen maar toegekeken hoe veel locals de rituelen zowel in als naast het water uitvoerden, want het was aanschuiven en zo met kleren en al het water in....das toch niet zo mijn ding. Dan nog liever puur natuur! Die plek had echt wel iets mystieks, we werden er stil van. (Ja, ook ik kan soms wel eens mijne kwebbel houden, geloof het of niet, maar het is zo). Nadien was een bezoekje aan de Besakih tempel meer dan de moeite waard, dit is de grootste tempel (mothertemple) op Bali en we waren onder de indruk! Op de terugweg hebben we nog de Gunung Batur (vulkaan) bekeken (niet beklommen deze keer) met nog een heel stuk zwart landschap aan de voet, heel raar zicht.Het is een overblijfsel van de uitbarsting van 1964.
Zaterdag mocht ik voor het eerst bij Jan achterop. En nu geen verkeerde gedachten he, ik ken jullie. We hebben een scooter gehuurd (met zijne moto is het er nog niet van gekomen) en zijn naar Mas en Celuk gereden + nog een paar andere dorpjes. Dus de omgeving hebben we ook verkend. 's Avonds zijn we naar de landing gaan kijken (in de bomen natuurlijk) van honderden White Herons (Jan van Gent vogels volgens Jan, Janneke zelf vond dat super he, hij was de grappigste thuis dienen dag, want hij wordt binnenkort zelf ne Jan van Gent.....heb ge hem...hahaha...tja 't was de grap van den avond....als hij nu nog ne goeien Jan van Gent leert drinken....). De grap werd nog beter toen we ondekten dat het eigenlijk geen Jan van Gents zijn, we weten nog steeds de juiste NL-naam niet, iemand een suggestie? Zondag was het weer tijd voor het culinaire aspect van de reis en we hebben een half dagje kooklessen gevolgd. Echt de moeite waard, van lekkere sate's met pindasaus tot de superlekkere kip curry op zijn balinees...we hebben een 5-tal recepten geleerd en als dessert lekkere minipannekoeken met 'palm suiker' (typisch van hier) en gemalen coco's. Het was mjammie!!!
Ge ziet het, we hebben af en toe geluierd en ontspannen. Ok, ik heb ook al mijn best gedaan bij het shoppen, ik geef toe (er is trouwens weer een postpakketjes op weg naar huis ;-)). Maar we zorgen er ook voor dat we hier niets missen. Trouwens, morgen gaan we eerst naar een vogelreservaat om the bird of paradise te zien en nog zovele andere en nadien gaan we ons beide laten verwennen in het 'Zen Spacenter'....ja, ja, de naam zegt het zelf al he...massage, een Balinese behandeling gevolgd door een bloemenbad....laat maar komen.
Jullie zien het...het is vollenbak genieten
Dikke kussen
Fie
1 opmerking:
sorry jean,
gene sjans, want als ik me niet vergis is ne white heron ne witte reiger... maar kan ook verkeerd zijn. vliegen in afrika ook rond en als ik me niet vergis heb ik die naam daar gehoord.
de kroetjes
Een reactie posten