Rotorua - Coromandel - Auckland

Vandaag is het ons laatste dagje in Nieuw-Zeeland...helaas, helaas, het was hier allemaal zo mooi en ongeschonden. Das dan weer een reden om hier ooit eens terug te komen en de Great Walks (meerdaagse wandelingen) ook te doen, want daar hadden we nu geen tijd voor gehad.

Van de Tongariro Crossing heeft onzen Bowie ons naar Rotorua gebracht. Wat opviel was dat het hier al een stukje drukker was dan in het zuiden, maar vooral de 'verwelkomende' geur was onontkoombaar. Miljaar, ik denk dat ik de eerste week echt geen eieren kan zien, laat staan eten. Zo stinken naar rotte eieren, ge zou der ongemakkelijk van worden. En wennen doet het echt niet, neen, ik heb het geprobeerd en het enige wat verandert, is dat die geur ook nog eens in je kleren en je huid kruipt na twee dagen....
Hebben jullie toch een geluk dat wij nog niet direct naar huis komen.....dat vinden wij trouwens ook ;-).

Goed Rotorua, het centrum van de Maori Cultuur en van de geothermische activiteit.
Het was ondanks de geur echt wel de moeite waard hoor. De eerste dag hebben we een bezoekje gebracht aan het schitterende Wai-O-Tapu, het thermisch wonderland. Het valt niet te ontkennen, dat moeder natuur dat allemaal kan, petje af! De mineralen en sulfaten geven allerlei prachtige kleuren weer als ze in contact komen met de atmosfeer. Van oker tot turkoois, van knal oranje tot fel groen, niet te doen, niet te doen. Ik ga hier bijna nog rijmen en dichten zonder mijn gat op te lichten (uitspraak van mijn schatteken geleerd). Ale jullie begrijpen wel wat ik bedoel he, een kleurenpallet om U tegen te zeggen. Om nog maar te zwijgen van de geiser (een door aardwarmte verwarmde natuurlijke bron, die op min of meer bepaalde tijden een mengsel van heet water en stoom de lucht in spuit) en de kokende moddepoelen. Nieuw-Zeeland is een van de zes plaatsen ter wereld waar dit natuurfenomeen (de geiser) zich voordoet. We hebben dus met veel bewondering toegekeken.

En dan was het ook tijd om de Maoricultuur wat op te snuiven. We hebben den toerist uitgehangen, den echten toerist en zijn naar zo een typisch dorpje gegaan, waar ons alle gewoontes en rituelen werden uitgelegd, gevolgd door wat dans en zang en als afsluiter een heerlijke maaltijd. Ja, heel toeristisch met zo een hele bus vol, maar dat is de enige mogelijkheid die je hier hebt om de cultuur wat te leren kennen. De Maori's maakten vroeger rochelende geluiden, staken hun tong zo ver mogelijk uit en puilden hun ogen uit. Dat alles met de bedoeling om de vijand af te schrikken. Bij sommigen komt het eerder komisch over, maar anderen kunnen er verdorie echt wat van. Denk maar aan het rugbyteam van N-Z, dat de Haka doet voor een match, das ook nog een soort oorlogsdans van de Maoricultuur. Jan kan daar nog iets van leren (zie foto's) ;-))). Ook de volgende dag werd ingezet met een bezoekje aan Te Puia, een park over de Maoricultuur.
We hebben nog een paar uurtjes in de thermische baden van zo een 42 graden gerelaxed. Maar algauw werd ons de rotte eierengeur toch te veel en zelf als een rot ei rieken, pffffiieeeuuuwww. Dus tijd om verder te trekken

Via de kustroute met prachtige brede stranden reden we verder richting Auckland. De drukte werd weer minder en de landschappen ruwer. Een paar uurtjes op het strand in februari, dat klinkt goed he. Via het schiereiland Coromandel hup naar Auckland waar we nu onze laatste uurtjes doorbrengen. Morgen moeten we nog den Bowie binnenste buiten keren en kuisen en het afscheid zal zwaar zijn ;-). Hij heeft zijn best gedaan, zeker op diene leeftijd (als dit een opkikker mag zijn voor sommigen onder julie van +/- dezelfde leeftijd ;-))).

Nieuw-Zeeland was fantastisch en onbeschrijfelijk mooi. We sluiten het westerse hoofdstuk van onze reis af en gaan nu een weekje duiken en rusten op de Fiji's. Een plek met een goed bed en een eigen badkamer, wat een luxe. Nadien is het tijd voor Azie. Als het even stiller is van onze kant, geen zorgen, we denken dat er geen internet is op ons eiland in de Fiji's, dus het kan even duren voor we opnieuw iets van ons laten horen.

Take care mates and farewell New-Zealand!
Liefs

Fie