van Zuid naar Noord

Van Zuid naar Noord, van het ijs op Gletsjers naar warmwaterbronnen en geysers.

Vanaf de westkust op het zuideiland zijn we verder noordwaarts gereden naar het Abel Tasman National Park. Onderweg hebben van dichtbij kennis mogen maken met de beruchte zandvliegjes. Die krengen zijn niet groter dan een fruitvliegje, maar prikken veneinig en zijn een echte pest. Zeker langs de rivieren onderweg kon je de deur van de David niet opendoen of ze zaten al binnen. op een gegeven moment zijn we de beten beginnen tellen bij Sofie, maar we zijn gestopt bij 45...

Vanuit Motueka zijn we in dat Abel Tasman Park op een tweedaagse zee-kayaktrip vertrokken. De eerste dag begon met een zalig zonnetje, maar dat veranderde al snel in heuse plensbuien en het werd zelf een onweer met donder en verre blkiksemschichten. Gelukkig bleef de zee behoorlijk kalm zodat we toch nog konden genieten van de zeehonden die we onderweg tegenkwamen. Wel leuk als ze zo onder je kayak onderdoor zwemmen. De pups leren in deze tijd van het jaar zwemmen en ze maakten dan ook veel lawaai. We sliepen in Mosquito Bay, een camping net achter het strand. Prachtige locatie en het zonnetje deed alweer zijn best. Bij hoogtij konden we zo tot aan het strand varen, terwijl we bij laagtij honderden meters te voet door het zand moesten.

De groep bestond trouwens uit een Australisch koppel, Joel en Sarah, die hun eigen eco-boerderij hebben, en twee Britten: Leo, 737 kapitein en ook geboren op 16/12/1975!! Moet lukken he, zo aan de andere kant van de wereld, een geboren Zimbabwaan tegenkomen die op krek dezelfde dag geboren is! En zijn vrouw, Nicki, co-piloot, maar niet bij dezelfde firma. Onze gids was Jo, een prettig gestoorde, maar gelukkig niet hyperkinetische Nieuw-Zeelandse. Top groep, echt veel lol gehad.

De tweede dag was de zee een pak woester, en konden we pas echt over zeekayakken spreken. We moesten Tonga Island voorbij, ook al een zeehonden reservaat. Daarna volgde het wildste stuk van de tocht, en we hebben het geweten, maar het was absoluut de moeite!
Na een warme choco in een lodge en nog wat rustig cruisen in een riviermonding werden wij dan afgehaald door de watertaxi, terwijl de rest van de groep verder ging want zij deden een driedaagse. Het was pas bij het terugvaren met die watertaxi dat we beseften dat we best wel een heel eind hadden gekayakt, jawadde.

De dag erna richting Picton gereden, via de wijnstreek Marlborough waar ons Fie nog een wijntje (op speciaal verzoek, die met het zwarte handje) is gaan proeven.
's Avonds om 19 uur de Ferry op (grootste boot uit mijn carriere tot nu toe) en om 22u30 kwamen we dan aan in Wellington, op het Noordereiland!

Dit lijkt wel een ander land, en zeker de eerste 200 km die je naar het Noorden rijdt zijn volledig anders dan wat we gewoon waren in het Zuiden. Redelijk normaal ook gezien Wellington de hoofdstad is en van de 4.200.000 inwonders wonen er 3.000.000 op het Noordereiland.

Gisteren zijn we dan de prachtige, eendaagse Tongariro Crossing gaan doen. Deze wandeling staat bekend als NZ-lands mooiste, en dat zou wel eens goed waar kunnen zijn! Prachtige vulkanische landschappen, buitenaardse vlakten, de geur van de zwavel (lees rotte eieren) kunnen we gelukkig voor jullie niet doorsturen! We hadden hoeresjans met het weer, geen wolkje te bespeuren, en da's redelijk uitzonderlijk.

Vandaag zijn we aangekomen in Rotorua, de hoofdplaats van de thermische activiteit en de Maori cultuur. Hier blijven we twee dagen vooraleer verder te rijden naar Auckland.

vele groetjes vanuit Roturoa en tot de volgende!

Jan