Hue en Hoi An

Derde keer goede keer: op de nachttrein van Hanoi naar Hue hebben we deze keer wel wat kunnen slapen. Aangekomen in Hue kregen we wat we gevraagd hadden: zonnig en warm (broeierig!) weer! Joepie!!! Na een klein oponthoud konden we dan toch nog vrij vlot inchecken in ons klein, maar zeer tof Guesthousje. De uitbaters waren de hele tijd super vriendelijk en behulpzaam.

Hue was vroeger, en eigenlijk nog niet eens zo heel lang geleden, de keizerlijke hoofdplaats van Vietnam. En dat verleden heeft zijn sporen nagelaten. Na de middag zijn we al een tour door de stad gaan doen. Beiden achterop een "moto-bike", door de drukte laverend. Loc en Chin hebben dat goed gedaan en ons er veilig door geloodst. We zijn naar de Japanse brug, enkele Tombes en de Keizerlijke Citadel geweest. Ongelooflijk dat hier nog tot ergens in de jaren 40 Keizers hun intrek hadden. Een groot gedeelte van de citadel is tijdens de recentste oorlog in de prak geschoten, maar er staat nog voldoende recht om een goed idee te krijgen van wat er ooit was.

Over de nacht die volgde heb ik een bijna-heilige gelofte van geheimhouding moeten zweren. Laat ik het erop houden dat de volgende dag Fie in het bed is blijven liggen en dat ik dan maar alleen naar de de Demilitarised Zone ben geweest. Opnieuw met Loc, opnieuw achterop de brommer dus. Om het simpel te houden: de DMZ was tijdens de oorlog tussen Zuid- en Noordvietnam de scheidingslijn en officieel dus non-militair gebied. Maar in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden is dit jarenlang het meest gebombardeerde stuk op aarde geweest. Hier zijn de zwaarste veldslagen uitgevochten tussen het Zuiden, met de steun van de Amerikanen, en het Noorden. De Amerikanen hebben zich in 1972 met de staart tussen de benen teruggetrokken en de orlog was pas in 1975 officieel voorbij. Loc bracht me langs citadels, musea, begraafplaatsen en de erg indrukwekkende tunnels van Vinh Moc. In dit tunnelstelsel, dat kilometers lang was en tot 23 meter diep gaat, heeft de lokale bevolking zo'n vier jaar lang gewoond. Er zijn 17 babies geboren en de Amerikanen hebben deze tunnels nooit kunnen vernietigen (andere, minder goed gebouwde tunnels in de buurt wel overigens).
Tijdens deze 250 km durende, een slapende poep en stijve benen tot gevolg hebbende rit, ben ik stevig onder de indruk geraakt van wat de oorlog hier heeft aangericht. Meer dan 4 miljoen Vietnamezen (10% van de toenmalige bevolking) zijn rechtstreeks gewond of gedood geweest.

Terug in Hue bleek ons Fieke al een pak beter in form te zijn. De volgende dag zouden we naar Hoi An gaan en we hadden de keuze tussen de bus en de brommer. Aangezien mijn gat genoeg brommer van dichtbij gezien had zijn we dan maar met de bus gegaan. Een Frans koppel dat ook in ons Guesthouse logeerde deed het op de brommer. We zijn ze nog tegengekomen vanmiddag. Zij mankte en had een stuk verband rond de arm. Gevallen met de moto-bike onderweg naar hier... Dat was effe slikken.

Hoi An is prachtig en we hebben hier allebei genoten. Vooral van de relatieve rust owv het autovrije oude stadsgedeelte, van de oude, heilige Hindoe-plaats My Son en Sofie vooral van de meer dan 600 kleermakerswinkels die hier zijn!! Niet te doen, de ene na de andere!!
Vanmorgen zijn we kookles gaan volgen. Vietnamese Nems, Wonton in zoetzure saus, vis in bananenbladeren en inktvis met gember en limoen. Mjammie mjammie, dat was smullen, en zelf klaargemaakt!! In de namiddag hebben we wat door Hoi An geslenterd.

Dankzij Hue en vooral door Hoi An heb ik eindelijk de aziaten leren kennen waarvoor ze zo gekend en geliefd zijn: behulpzaam, vriendelijk, oprecht. Het weer valt mee, het eten is lekker (Fie moet wel wat uitkijken) en Hoi An is echt een mooi, bruisend stadje.

Morgen nemen we de dagtrein naar Nha Trang, waar we willen gaan duiken en binnen drie dagen nemen we opnieuw de nachttrein naar Ho Chi Minh City, hier nog altijd beter bekend als Saigon. Daar horen jullie weer van ons.
Vele groetjes uit Vietnam!!

Jan