Vietnam: Hanoi en Sapa

Na de mierennest die Bangkok is verlaten te hebben zijn we naar Hanoi gevlogen, in het Noorden van Vietnam. Op de luchthaven kregen we nog de leuke mededeling dat onze tickets niet bevestigd waren, maar we konden nog mee want de vlieger zat niet vol. Ja man, wij pissig op da reisbureauken waar we geboekt hebben, maar alla. We zullen dus maar zo rap mogelijk alles bevestigen wat al geboekt is.

De eerste indruk van Hanoi en dus Vietnam viel al heel erg goed mee. Tijdens de rit met de taxi naar het oude stadsgedeelte zagen we al dat er hier toch nog een soort strikte orde heerst. Wat ons gelijk opviel zijn de duizenden en duizenden brommerkes die hier rijden. En allemaal, ook de auto's, tuuteren ze om te laten horen dat ze er zijn. Een echte kakafonie.

In onze hostel aka backpacker aangekomen was de eerste vraag die ze stelden of we gene toer wilden boeken en toen dat niet zo was waren ze al gelijk een pak minder vriendelijk. Ze deden zelfs alsof ze niet wisten of er nog een kamer vrij was voor binnen drie nachten. Wij wisten al bij wie we gingen boeken door Sofie haar connecties bij Joker. Wij dus naar daar. Toen we eraan kwamen bleek daar niks reisbureau te zijn. Wij dan maar gaan vragen, en toen bleek dat de straat wel juist was, maar dat er op een van de lettertjes een ander accent stond. Hoe kunnen wij dat nu rieken? Maar goed, even later hebben we het gevonden en we zijn eigenlijk al lang blij dat ze hier ons alfabet gebruiken, dus we kunnen toch iets lezen. Den toer die we geboekt hebben is een driedaagse naar de minorities in het Noorden, rond de stad Sapa. Dadelijk meer daarover.

We zijn de volgende dag in Hanoi (eigenlijk is het Ha Noi) de tickets voor de terugvlucht gaan bevestigen en we wilden hier ons visum voor Indonesie in orde brengen. Blijkt dat ze hier heel andere regeltjes hebben dan in Bangkok en om een lang verhaal kort te maken: tis dus nog niet in orde voor onze gewenste 45 dagen. Laatste kans is in Nepal, maar daar is geen Indonesische Ambassade. We zien wel, tis nog lang niet zo ver.
We zijn dan ook nog met een cyclo naar de tempel der literatuur gereden en met de moto taxi terug. Ja man, was dat effe knijpen met de billen! Tussen honderden brommerkes en auto's en voetgangers. Maar we hebben het weer meegemaakt he.

Die avond namen we de nachttrein naar Lao Cai. Wij daar goed op tijd naartoe en we moesten nog wat wachten. We hebben dan ook ineens de tickets voor naar Hue besteld. Daar waren enkel nog hardsleepers voor vrij, wat normaal gezien wilt zeggen dat je met 6 in een wagon ligt en er geen deur zou zijn. We zien wel. Nu lagen we in een zgn softsleeper: 4 personen (twee oudere, best wel vriendelijke mannen en wij) en wel een deur die op slot kan. Eenmaal geinstalleerd viel het nog wel mee. Tot de trein vertrok! Schudden, wiebelen, lawaai, ... amai. Bijna geen oog dicht gedaan kwamen we 8 uur later, om 5.30u aan. Daar stond er iemand te wachten met onze naam op een papierke en staken ze ons in een buske om naar Sapa te rijden. Daar mochten we ontbijten en douchen en wachten tot onze gids er was. We hadden speciaal een tour geboekt voor ons tweeen zodat we niet tussen de massa zouden terechtkomen. Onze gids was Ker (uit te spreken ergens tussen de "e" en de "i" in), een 19-jarig meisje afkomstig van de Black H'Mong, een van de minderheden hier. We zijn dan beginnen wandelen en iedereen sprak ons aan omdat wij blijkbaar een wel erg grote rugzak bij hadden (wat achteraf ook wel bleek, maar het was een goede oefening voor Nepal denk ik dan maar).

Het weer werd er jammer genoeg niet beter op en even later liepen we in mist zo dik als erwtensoep en toen we de rijstvelden indaalden zagen we amper 20 meter ver. De wandeling was wel leuk op zich en er waren stukken bij waar het eerder glijden dan wandelen was. We zijn dan een dorpje gepasseerd waar een van die minderheden wonen (vraag me niet dewelke, want ik kon toch al niet volgen waar dat wie woont) en na 8 km gewandeld te hebben kwamen we dan aan bij ons gasthuisje. We hadden voor homestay gekozen, wwz dat we bij mensen thuis slapen en eten. Die huizen zijn dan net iets groter gemaakt om hun gasten in te logeren, maar voor de rest is alles wel zoals ze zelf wonen. Koken op een houtvuurtje, gezellig met zijn allen errond, waar de stukken varken nog hingen te roken en slapen op een soort matras. Die eerste nacht hebben we zaaaaaaalig geslapen: we lagen er met twee dekens opeen want er waren maar 4 gasten (twee Amerikaans-Indische "we live in California but our parents are born in India" grieten die hier "cultuur kwamen opdoen" en wij dus) en dat was zo lekker warm, mmmmm. Om 21 uur hebben we het licht uitgedaan en we zijn blijven liggen tot 08 uur, heerlijk.

De tweede dag stappen was wat helser. Omhoog en naar beneden, op de kleine paadjes van klei, tussen de rijstvelden waar we niks van zagen. Allebei met de steun van twee lokale madammekes (Red Dzay) zijn we zonder uitglijden beneden geraakt, wat niet van iedereen kon gezegd worden. Die avond sliepen we in Bac Ho, een dorpje van de Thai. Zelfde scenario als de dag ervoor en weer er vroeg in.

Vanmorgen zijn we dan terug naar boven gemoeten waar twee uur later een jeep ons oppikte om terug naar Sapa te rijden. Gelukkig was de mist nu veel hoger getrokken zodat we eindelijk konden zien waarvoor we oa naar hier gekomen zijn: de typisch rijstvelden op de steile bergwanden, allemaal in plateaus gegoten. Wel mooi hoor. Zojuist hebben we nog gegeten en gedoucht in het hotel en nu wachten we om terug te rijden naar Lao Cai en daar vanvond weer de nachttrein naar Hanoi te nemen. Morgen nog een dagje Hanoi en hopelijk wat foto's uploaden, want dat lukt hier nog niet echt goed.

Vele groetjes vanuit het hoge, koude en mistige Sapa
Jan